Nigdy bym się nie spodziewała, że lektura zbioru 52 arabskich makam pochodzących z X wieku sprawi mi tyle przyjemności!
Są to krótkie opowieści, najczęściej zakończone opisem spotkania przez narratora jego znajomego Al-Iskandariego, tytułowego włóczęgi-łotrzyka zarabiającego na życie swoim sprytem i zaradnością.
Narracja zawiera niesamowite porównania - bardzo pomysłowe i kwieciste - z jakimi się jeszcze wcześniej nie spotkałam. Całość musi brzmieć pięknie w oryginale, gdzie występują rymy.
Humor również jest łatwy w odbiorze dla czytelnika, choć tyle wieków dzieli nas od powstania dzieła.
Muszę przyznać, że wstęp, ilustracje wewnątrz książki, jak i samo wydanie bardzo pomagają poczuć atmosferę dawnego orientu, gdy pustynie przemierzały liczne karawany, a Bagdad był znany jako „miasto pokoju”.

Nigdy bym się nie spodziewała, że lektura zbioru 52 arabskich makam pochodzących z X wieku sprawi mi tyle przyjemności!
Są to krótkie opowieści, najczęściej zakończone opisem spotkania przez narratora jego znajomego Al-Iskandariego, tytułowego włóczęgi-łotrzyka zarabiającego na życie swoim sprytem i zaradnością.
Narracja zawiera niesamowite porównania - bardzo pomysłowe i...

Fragmentami zabawna i interesująca, ale w całości dość oczywista i przeciętna. Może być bardzo ciekawą pozycją dla amatorów literatury arabskiej, ze względu na znaczenie dla przyszłych generacji wschodnich pisarzy, ale dla zwykłego czytelnika okaże się raczej nudna.

Fragmentami zabawna i interesująca, ale w całości dość oczywista i przeciętna. Może być bardzo ciekawą pozycją dla amatorów literatury arabskiej, ze względu na znaczenie dla przyszłych generacji wschodnich pisarzy, ale dla zwykłego czytelnika okaże się raczej nudna.

Bibliotekarka patrzyła na mnie jak na szaleńca, gdy wypożyczałem "Opowieści Łotrzykowskie". Najwyraźniej kobieta nie zna się na robocie. Ponadczasowe mądrości i zaskakujące historie w poetyckiej i nieraz dowcipnej oprawie. Pokłon dla mistrza słów. Abu al-Fath jest moim nowym idolem.

Bibliotekarka patrzyła na mnie jak na szaleńca, gdy wypożyczałem "Opowieści Łotrzykowskie". Najwyraźniej kobieta nie zna się na robocie. Ponadczasowe mądrości i zaskakujące historie w poetyckiej i nieraz dowcipnej oprawie. Pokłon dla mistrza słów. Abu al-Fath jest moim nowym idolem.

Miałem nie oceniać tej książki. Dlaczego? Z jednej strony podobać się może styl autora (i sposób tłumaczenia),niektóre opisy rzeczy, ludzi, zwierząt stanowią długie, ale intrygujące części opowieści. Choć niekiedy chyba przeważa chęć jak najdłuższego preorowania i popisu kunsztem językowym. No ale po to makamy były z drugiej strony.
Same opowiastki są zestandaryzowanymi historyjkami - dłuższymi bądź krótszymi - z leitmotifem w postaci dwóch bohaterów topicznych. W żaden sposób to nie przeszkadza, ba: al-Iskandari od początku zyskuje przychylność odbiorcy.
Szukając jednak w "Opowieściach łotrzykowskich" rzeczywiście łotrzykowskich historii - tych nie jest aż tak dużo. Co przez to rozumiem? Opowieści podobne do tych, jak al-Iskandari z Isą Ibn Hiszamem musieli uciekać się do różnych forteli itp. Jeśli ktoś spodziewa się wartkiej akcji, to chyba jednak nie będzie w pełni zadowolony.
Ale przecież nie o to chodziło autorowi. Znaczy, o ciekawe opisy czy akcje też, ale przede wszystkim: o styl, o styl, o styl. Czytając te opisy, zarówno poetyckie, jak i prozatorskie (również ociekające poezją),aż chciałoby się znać arabski i czytać je w oryginale; oryginale rymowanym i na pewno bardziej rytmicznym niż najlepsze tłumaczenie.
Nie znam się na kulturze arabskiej z X stulecia. W ogóle, nie znam się na historii Arabów tego czasu. Książka jednak wciąga.

Miałem nie oceniać tej książki. Dlaczego? Z jednej strony podobać się może styl autora (i sposób tłumaczenia),niektóre opisy rzeczy, ludzi, zwierząt stanowią długie, ale intrygujące części opowieści. Choć niekiedy chyba przeważa chęć jak najdłuższego preorowania i popisu kunsztem językowym. No ale po to makamy były z drugiej strony.
Same opowiastki są zestandaryzowanymi...

Do kategorii odczuć bardzo, bardzo pozytywnych należy zaliczyć te budzone przez „Opowieści łotrzykowskie” Al-Hamadaniego: nigdy bym nie pomyślała, że w literaturze arabskiej kryje się taki „potencjał”: „Księga pouczających przykładów” Usamy ibn Munkidha zniechęciła mnie do niej dość skutecznie. Tymczasem makamy urzekły mnie bogactwem stylu i kwiecistością języka. Nigdzie dotąd, w żadnej prozie, nie spotkałam się z takim urzekającymi porównaniami, a już na pewno żaden Europejczyk z taką subtelnością nie opisał czegoś bliskiemu sercu każdej yaoistki…
„Przygotowano mi łoże, a kiedy poczułem zmęczenie, zjawił się jeden z synów plemienia podobny do jemeńskiego miecza albo sierpa księżyca w jasną letnią noc. Obdarował mnie tak, że wprost nie mogłem przyjąć jego poświęcenia, ale moje serce cieszyło się szczerze.”
(Makama dżurdżańska).

Do kategorii odczuć bardzo, bardzo pozytywnych należy zaliczyć te budzone przez „Opowieści łotrzykowskie” Al-Hamadaniego: nigdy bym nie pomyślała, że w literaturze arabskiej kryje się taki „potencjał”: „Księga pouczających przykładów” Usamy ibn Munkidha zniechęciła mnie do niej dość skutecznie. Tymczasem makamy urzekły mnie bogactwem stylu i kwiecistością języka. Nigdzie...

Plus za piękne, kwieciste porównania, które naprawdę chwytają za serce i cieszą oczy, umysł i duszę.
Gratuluje tłumaczowi, przed którym stało nie lada zadanie, a poradził sobie doskonale :).

Plus za piękne, kwieciste porównania, które naprawdę chwytają za serce i cieszą oczy, umysł i duszę.
Gratuluje tłumaczowi, przed którym stało nie lada zadanie, a poradził sobie doskonale :).