Po raz kolejny dostałem surrealizm w czystej postaci, tym razem ekonomię według Terry'ego Pratchett'a. Cyklu o Moiście von Lipwigu nie mogę uznać za jeden z moich ulubionych. Pierwsza część czyli „Piekło pocztowe” lekko mnie rozczarowała i gdyby nie postać Adory Dearheart byłaby to całkowita nuda. W drugiej części czyli w „Świecie finansjery” jest już znacznie lepiej i znacznie zabawniej.

Początkowo nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że do zadań Moista należy stanie obok wydarzeń albo dziwienie się wszystkiemu co go spotyka – bank, golemy, dziarska staruszka obarczająca go prezesem banku pod postacią psa, Vetinari… Dopiero potem nabiera trochę werwy i rumieńców. Nieodmiennie Pratchett ma ogromny talent do postaci drugoplanowych, które i tym razem wyjątkowo mu się udały, właściwie lepiej niż sam Lipwig – zaczynając od uwielbianej już przeze mnie Adory (w przypadku której słowo stanowczość nabiera nowego znaczenia a szpilki w butach nowego zastosowania), poprzez Igora, Gladys która nagle poczuła w sobie falę feminizmu, Benta czy magów z Niewidocznego Uniwersytetu. Rozczarowuje trochę zakończenie, mało barwne, trochę przekombinowane, a także motyw w jaki autor poprowadził i rozwiązał wątek golemów.

Podsumowując – bawiłem się lepiej niż podczas „Piekła pocztowego”, Lipwig wreszcie przypadł mi do gustu (nie wydawał mi się już taki bezczelnie napuszony własnym geniuszem), dostałem masę cudownych opisów i cytatów podczas których usmarkałem się ze śmiechu (ale to nic nowego w przypadku Pratchett’a) aczkolwiek Terry potrafi pisać jednak duuuuuużo lepiej.

I taką mam tylko nadzieję, że w następnej części będzie jeszcze więcej Adory.

Po raz kolejny dostałem surrealizm w czystej postaci, tym razem ekonomię według Terry'ego Pratchett'a. Cyklu o Moiście von Lipwigu nie mogę uznać za jeden z moich ulubionych. Pierwsza część czyli „Piekło pocztowe” lekko mnie rozczarowała i gdyby nie postać Adory Dearheart byłaby to całkowita nuda. W drugiej części czyli w „Świecie finansjery” jest już znacznie lepiej i...