Olga po raz kolejny wścibia nos w nie swoje sprawy-będąc świadkiem kradzieży obiecuje małemu chłopcu, że odzyska jego skradziony telefon. Do tego na prośbę Dziadka ma pomóc jednej z jego licznych byłych kochanek. Oczywiście nic nie jest tak proste jak się wydaje na początku, a bohaterka próbuje równocześnie prowadzić swoje prywatne śledztwo i dojść do ładu z własnym życiem osobistym.

Olga po raz kolejny wścibia nos w nie swoje sprawy-będąc świadkiem kradzieży obiecuje małemu chłopcu, że odzyska jego skradziony telefon. Do tego na prośbę Dziadka ma pomóc jednej z jego licznych byłych kochanek. Oczywiście nic nie jest tak proste jak się wydaje na początku, a bohaterka próbuje równocześnie prowadzić swoje prywatne śledztwo i dojść do ładu z własnym życiem...

Półcienie, szarości, walka o władzę, morderstwa polityczne? Teoretycznie tak. Każde nawet przypadkowe zdarzenie w co najmniej kilkusettysięcznym mieście kręci się wokół bohaterki i jej znajomych. Popełniono morderstwo? Ba niezależnie od ilości zawsze będzie miało związek z utrzymaniem władzy w tymże mieści. Zwykli bandyci rączek krwią nie brudzą inaczej jak na zlecenie. No ja tego nie kupuję. A niejaka Olga? Bogata rozwydrzona dziewczynka o mentalności trzylatki co to na złość mamie uszy odmrozi z rysem masochizmu na charakterze. No ja tego nie kupuję. Przeczytać skoro zaczęłam, przeczytam , ale raczej do tego nie wrócę.

Półcienie, szarości, walka o władzę, morderstwa polityczne? Teoretycznie tak. Każde nawet przypadkowe zdarzenie w co najmniej kilkusettysięcznym mieście kręci się wokół bohaterki i jej znajomych. Popełniono morderstwo? Ba niezależnie od ilości zawsze będzie miało związek z utrzymaniem władzy w tymże mieści. Zwykli bandyci rączek krwią nie brudzą inaczej jak na zlecenie. ...

Trafiłam na tę książkę w bibliotece, spiesząc się złapałam pierwszą lepszą pozycję z kryminalnej półki, okazała się nią właśnie Polakowa.
Sympatyzując z policyjną sagą innej Rosjanki, Aleksandry Marininy, zaczęłam gorączkowo wyszukiwać kolejne jej tomy. Naprawdę polubiłam rosyjskie kryminały w stylu Marininy. Miałam nadzieję, że Polakowa pisze podobnie.
Lady Feniks mnie jednak rozczarowała. Na ów zawód składa się kilka czynników: pierwszoosobowa narracja, lekki, wygładzony ton opowieści, zaczątek intrygi, który w ogóle nie chwyta, długie strony objaśnień (szczególnie w finale).
Zupełnie nie moja estetyka. Nie przemawia do mnie też tło obyczajowe, które traktuję bardziej serio niż wątek kryminalny. Nic mi się nie podoba w tej książce, ot co.
Treść przedstawia się następująco. Olga Riazancewa (to nie pierwsza powieść, której jest ona bohaterką),charakterna kobieta poruszająca się wśród rosyjskich elit i notabli, jest świadkiem kradzieży telefonu. Sprawcy, grupa młodych ludzi na rolkach, specjalizuje się w takich własnie akcjach. Olga postanawia pomóc nieszczęsnemu dziesięciolatkowi. Nie zdaje sobie jednak sprawy, że wikła się tym samym w grubszą aferę, która poważnie zmieni jej życie.
Książka ta jest którąś z kolei opowieści o niezwykłej Riazancewej, co wyraźnie przeszkadza w czytaniu. Postaci z przeszłości, dziwne powiązania i związki, trudne relacje itp., mimo krótkich objaśnień, sprawiają wrażenie obcości, nie ułatwiają wdrażania się w świat przedstawiony.
Mam mieszane uczucia. Chciałabym napisać coś pozytywnego na koniec, ale jakoś nie mogę. Może znajdzie się jednak ktoś, kto zawalczy o tę książkę i przedstawi ją w lepszym świetle?

buchbuchbicher.blogspot.com

Trafiłam na tę książkę w bibliotece, spiesząc się złapałam pierwszą lepszą pozycję z kryminalnej półki, okazała się nią właśnie Polakowa.
Sympatyzując z policyjną sagą innej Rosjanki, Aleksandry Marininy, zaczęłam gorączkowo wyszukiwać kolejne jej tomy. Naprawdę polubiłam rosyjskie kryminały w stylu Marininy. Miałam nadzieję, że Polakowa pisze podobnie.
Lady Feniks mnie...

To moja pierwsza książka Polakowej i myślę że nie ostatnia ale nie będę wracała do pierwszych części,mimo że nie czytałam od początku to tylko życiu prywatnym olgi można się trochę pogubić ,ale wątek kryminalny w każdym tomie jest inny.W książce nie ma przydługich opisów,czyta się szybko i przyjemnie.Polecam!

To moja pierwsza książka Polakowej i myślę że nie ostatnia ale nie będę wracała do pierwszych części,mimo że nie czytałam od początku to tylko życiu prywatnym olgi można się trochę pogubić ,ale wątek kryminalny w każdym tomie jest inny.W książce nie ma przydługich opisów,czyta się szybko i przyjemnie.Polecam!

Moja prawie-ulubiona część serii o Oldze. Są i wielkie emocje, i bardzo wciągająca intryga. Polecam.

Moja prawie-ulubiona część serii o Oldze. Są i wielkie emocje, i bardzo wciągająca intryga. Polecam.

Fajna lekka i przyjemna książka.

Fajna lekka i przyjemna książka.

Bardzo dobry kawałek sensacyjno- kryminalny. Olga Riazancewa tradycyjnie wpycha swoje paluszki w miejsca dla niej niebezpieczne, jednocześnie budzi moją sympatię. Zaczyna się bardzo niewinnie, od rozhisteryzowanej byłej kochanki, wszystko niemiłosiernie się plącze, by powoli odsłaniać i wyjaśniać czytelnikowi kolejne przestępstwa. Część jest łatwa w domyśle, inne są bardzo zaskakujące.

Bardzo podoba mi się wątek Olgi i Timura, niestety tym razem sama siebie pozbawiłam elementu zaskoczenia, bo czytam w złej kolejności i zakończenie „Lady Feniks" znałam z „Przytul mnie mocno". Zalecam więc czytanie według tomów.

Jak widać jestem miłośniczką zarówno Polakowej jak i Olgi i Mitura, książka więc podobała mi się, czytało się lekko, bohaterów można polubić, a wielowątkowość zapewnia niezłą rozrywkę.

Bardzo dobry kawałek sensacyjno- kryminalny. Olga Riazancewa tradycyjnie wpycha swoje paluszki w miejsca dla niej niebezpieczne, jednocześnie budzi moją sympatię. Zaczyna się bardzo niewinnie, od rozhisteryzowanej byłej kochanki, wszystko niemiłosiernie się plącze, by powoli odsłaniać i wyjaśniać czytelnikowi kolejne przestępstwa. Część jest łatwa w domyśle, inne są ...