Troszkę chyba za młoda jest Sofia Adnruchowycz na to, żeby jej książki mogły zachwycać. Jej obserwacje bywają nieco naiwne albo wręcz przeciwnie - banalnie szokujące. Mam też wątpliwości co do tego czy dobrze jest zaczynać od publikacji opowiadań. Powieść jest co prawda bardziej wymagająca, ale też pisarz wiele może się podczas pracy nauczyć.
Tak czy inaczej, niewiele z tego tomiku zostaje w pamięci, jedna może dwie metafory, nic więcej.

Troszkę chyba za młoda jest Sofia Adnruchowycz na to, żeby jej książki mogły zachwycać. Jej obserwacje bywają nieco naiwne albo wręcz przeciwnie - banalnie szokujące. Mam też wątpliwości co do tego czy dobrze jest zaczynać od publikacji opowiadań. Powieść jest co prawda bardziej wymagająca, ale też pisarz wiele może się podczas pracy nauczyć.
Tak czy inaczej, niewiele z...

"Peter pyta ją, co robić z bohaterami. Jego oczy liżą jej twarz.
Zabijać, mówi pewnie.
On jest porażony. Zabijać! - wykrzykuje. No jasne: zabijać! Dlaczego sam na to nie wpadłem? To przecież najlepsze, co mogę dla nich zrobić!"
Bohaterowie Sofiji Andruchowycz raczej nie umierają, a jeśli nawet, to robią to tak, że nie sposób się nie uśmiechnąć.

"Radzę ci, żebyś napisał opowiadanie z dwoma bohaterami, mówi Astrid, mrużąc oczy. On i ona. Ale nazwij każde z nich setką imion. I ani razu nie powtarzaj żadnego imienia. W ten sposób prosta i jasna historia zmieni się w niezrozumiałe rojenie całego tłumu osób."
Czytając powieści z pierwszoosobowym narratorem zawsze mam wrażenie, że autor opowiada swoją historię. Tacy bohaterowie-narratorzy, którzy wyszli spod jednego pióra, często są do siebie bardzo podobni. Sofija Andruchowycz tłumaczy, dlaczego.

"Peter pyta ją, co robić z bohaterami. Jego oczy liżą jej twarz.
Zabijać, mówi pewnie.
On jest porażony. Zabijać! - wykrzykuje. No jasne: zabijać! Dlaczego sam na to nie wpadłem? To przecież najlepsze, co mogę dla nich zrobić!"
Bohaterowie Sofiji Andruchowycz raczej nie umierają, a jeśli nawet, to robią to tak, że nie sposób się nie uśmiechnąć.

"Radzę ci, żebyś napisał...

UWAGA! WYSOKA OCENA Z POWODU GENIALNEGO, PRZEDOSTATNIEGO OPOWIADANIA
Sofija /ur.1982/ ma ojca, Jurija Andruchowycza /ur.1960/, który m.in. napisał ze Stasiukiem kapitalną książkę pt „Dwa eseje o Europie zwanej Środkową”.
Stasiuk ma z Moniką Sznajderman - Wydawnictwo „Czarne”, a córka Jurija próbuje pisać. I tak otrzymaliśmy zbiorek jedenastu, nie tyle opowiadań, co raczej impresji. A w dodatku bardziej zlepek niż zbiorek, bo sprawia to wszystko wrażenie przypadkowości, zebrania do kupy różnych prób z różnych okresów. Wskazuje na to, przede wszystkim, cholernie nierówny poziom tych utworów, jak i powtarzalność tematu, jak choćby w „Pani Dorocie” i „Czerwonych z białymi kwiatami”.
Kwiatkiem jest przedostatnia „Notatka wyjaśniająca” z powalającym ostatnim zdaniem. I ono powoduje, że inne opowiadania sprawiają wrażenie niedopracowanych etiud. Oczywiście, nie zdradzę szczegółów wspomnianego opowiadania, by pobudzić Państwa ciekawość i poniekąd zmusić do omawianej lektury, i to w kolejności 10-te, krymninalne 11-te, a potem reszta.

UWAGA! WYSOKA OCENA Z POWODU GENIALNEGO, PRZEDOSTATNIEGO OPOWIADANIA
Sofija /ur.1982/ ma ojca, Jurija Andruchowycza /ur.1960/, który m.in. napisał ze Stasiukiem kapitalną książkę pt „Dwa eseje o Europie zwanej Środkową”.
Stasiuk ma z Moniką Sznajderman - Wydawnictwo „Czarne”, a córka Jurija próbuje pisać. I tak otrzymaliśmy zbiorek ...

Sofija Andruchowycz to córka Jurija Andruchowycza, wybitnego ukraińskiego prozaika i poety. Trzeba stwierdzić, że odziedziczyła po tacie smykałkę do literatury. I choć w jej prozie nie ma takiej gry z tradycjami, zabawy konwencjami i ironii, jak to się dzieje w twórczości jej ojca, należy przyznać, że Sofija ma duży talent narracyjny, do tego dobre wyczucie dialogów i w krótkiej formie opowiadania potrafi zawrzeć intersujące i soczyste historie, które często pozostawiają nas w środku wydarzeń, bez zamaszystego zakończenia, pozwalając wykazać się naszej wyobraźni. Warto przeczytać.

Sofija Andruchowycz to córka Jurija Andruchowycza, wybitnego ukraińskiego prozaika i poety. Trzeba stwierdzić, że odziedziczyła po tacie smykałkę do literatury. I choć w jej prozie nie ma takiej gry z tradycjami, zabawy konwencjami i ironii, jak to się dzieje w twórczości jej ojca, należy przyznać, że Sofija ma duży talent narracyjny, do tego dobre wyczucie dialogów i w...

Odłożyłam, stwierdziłam, że nie lubię takich. Potem spróbowałam jeszcze raz. Poszły dwa opowiadania. Znowu odłożyłam. Znowu wróciłam.
Błyskotliwe opowiadania, ciekawe formuły, obiecujące początki opowieści. Ale bez rewelacji.

Odłożyłam, stwierdziłam, że nie lubię takich. Potem spróbowałam jeszcze raz. Poszły dwa opowiadania. Znowu odłożyłam. Znowu wróciłam.
Błyskotliwe opowiadania, ciekawe formuły, obiecujące początki opowieści. Ale bez rewelacji.

Pośród rzeczy po prostu dobrych są i perełki,jak np. "Księżna" czy "Luba".

Pośród rzeczy po prostu dobrych są i perełki,jak np. "Księżna" czy "Luba".

77/180/2023
Wielobarwna parada kobiet niebanalnych. Niebanalnych w rozumieniu dziwolągów. Niektóre opowiadania zostaną ze mną na dłużej, niektóre zaraz odlecą w niebyt. Jak to z opowiadaniami zwykle bywa.

77/180/2023
Wielobarwna parada kobiet niebanalnych. Niebanalnych w rozumieniu dziwolągów. Niektóre opowiadania zostaną ze mną na dłużej, niektóre zaraz odlecą w niebyt. Jak to z opowiadaniami zwykle bywa.