Dwóch chłopców, każdy z nich żyje w całkiem odmiennym świecie. Żaden z nich tak naprawdę nie zdaje sobie do końca sprawy co się dzieje wokół nich. A jednak coś ich łączy, to coś łączy ich nawet wtedy kiedy jest za późno na to żeby się cieszyć życiem.

John Boyne opowiada o przyjaźni dwójki chłopców. Jeden z nich jest synem komendanta hitlerowskiego obozu koncentracyjnego a drugi dzieckiem żydowskiego zegarmistrza który w tym obozie czeka na zagładę. Dzieci poznają się przypadkiem przy ogrodzeniu z drucianej siatki gdzie kończy się granica. To granica śmierci i życia, niewoli i wolności. Ludzie z jednej strony drutu kolczastego tak jak Bruno, syn komendanta, mają przed sobą przyszłość, jakieś plany i wspaniałe marzenia, tak jak to zwykle bywa w normalnych rodzinach. Niestety inni, którzy tak jak mały Szmul zamieszkują po drugiej stronie wśród obozowych baraków, cieszą się kiedy mogą przeżyć kolejny dzień. Chłopcy w okresie rocznej znajomości bardzo się do siebie przywiązują, pomimo tego że jedynie rozmawiają ze sobą za najeżoną drutem kolczastym siatką. Nie mogą się ze sobą bawić, wojna im na to nie pozwala. Oni nawet nie wiedzą że ich oba narody żywią wobec siebie ogromną nienawiść, że właśnie trwa wojna o przetrwanie jednej z nacji.

Świat okrucieństwa hitleryzmu pokazany oczami dziecka jest zupełnie inny niż dorośli mogą sobie wyobrazić. Chłopcy z powieści nie wiedzą co jest powodem tego, że jeden z nich musi siedzieć w obozie ale podświadomie czują że dzieje się coś złego. John Boyne pokazał czytelnikom holocaust z tej zupełnie innej perspektywy. Tu nie widać masowych mordów, gdzieś w tle pojawiają się kominy krematoryjne i żołnierze którzy nie lubią mieszkańców obozu. Z punktu widzenia dzieci, często największą uciążliwością takiego stanu rzeczy jest brak możliwości zabawy w normalnych warunkach. Ale my pomni tego co nas uczono na lekcjach historii wiemy co się wydarzyło za bramami obozów zagłady.

Książka pomimo momentów gdzie czasami przebłyskuje uśmiech jest bardzo smutna. Zresztą nie można pisać wesoło o tych sprawach. Mnie osobiście bardzo wzruszyło zakończenie, w którym autor wyraźnie zaakcentował wspólny mianownik przyjaźni chłopców. Można ją dosłownie określić przyjaźnią na śmierć i życie. Powieść pozostawia po sobie refleksję na temat wojny i zagłady milionów ludzi.

Dwóch chłopców, każdy z nich żyje w całkiem odmiennym świecie. Żaden z nich tak naprawdę nie zdaje sobie do końca sprawy co się dzieje wokół nich. A jednak coś ich łączy, to coś łączy ich nawet wtedy kiedy jest za późno na to żeby się cieszyć życiem.

John Boyne opowiada o przyjaźni dwójki chłopców. Jeden z nich jest synem komendanta hitlerowskiego obozu koncentracyjnego a...