Nowela dla mnie problematyczna, bo budząca we mnie sprzeczne odczucia - jednocześnie odbieram ją jako w pewien sposób naiwną, z drugiej zaś porusza coś we mnie bardzo mocno. To opowieść o tęsknocie, o uporczywym i graniczącym z beznadzieją poszukiwaniu źródła, wreszcie o anty-Orfeuszu, umuzyczniona, cielesna, zmysłowa, melancholijna, czasem gorzka, czasem słodka i tak jak wcześniej wspomniałem przy tym dość naiwna, ale dojrzała w swej konkluzji, jaką jest katharsis, które to może być właśnie jest tą jej zagadkową, poruszającą stroną. Parafrazując słowa z "Wszystkich poranków..." rzeczywistość pozamaterialna, metafizyczna jest nieszczelna niczym dno starej łodzi - i właśnie przenikanie tejże do naszego świata zdaje się unaoczniać na kartach noweli Quignard, przekonując, że przenikaniu temu nie jesteśmy w stanie zaprzeczyć i jeśli nawet powracający zmarli są tylko snem to sztuka, a w tym przypadku muzyka, niewątpliwie nie jest z tego świata.

Nowela dla mnie problematyczna, bo budząca we mnie sprzeczne odczucia - jednocześnie odbieram ją jako w pewien sposób naiwną, z drugiej zaś porusza coś we mnie bardzo mocno. To opowieść o tęsknocie, o uporczywym i graniczącym z beznadzieją poszukiwaniu źródła, wreszcie o anty-Orfeuszu, umuzyczniona, cielesna, zmysłowa, melancholijna, czasem gorzka, czasem słodka i tak jak...