Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cienka książeczka, z mnóstwem krótkich rozdzialików-jak kolejnych strof poematu. Poetycka, o przedziwnej formie literackiej z pogranicza gatunków: ni to powieść biograficzna, ni traktat o grawerstwie, a może przypowieść o szaleństwie zakazanej miłości. Najciekawszy jest język-celowa stylizacja i archaizacja (tak dobrze znana czytelnikom Umberto Eco) oraz niesłychana erudycja i lekkość pióra autora przenoszą nas do XVII wieku. Nie chodzi mi tu tylko o miejsce i czas akcji tej 'niby-powieści'. Quignard daje nam kapitalny wgląd w tamtejszą-wczesnonowożytną mentalność obytego w świecie artysty, grawera: jak i co odczuwał, jak (i co ) myślał, w przestrzeni jakich kodów i znaków kultury się poruszał, czym przesiąknięty był jego świat-mitów, wyobrażeń czy uprzedzeń. Quinardowi udało się oddać ducha tamtej (niespokojnej) epoki, przy tym zachowując oryginalną (choć niezbyt przystępną dla przeciętnego czytelnika) formę literacką.