W prostocie siła! Dosadność i skrótowość opisu sytuacyjnego i psychologicznego staje się wyznacznikiem swoistej formy powieści. A forma tu nie może być inna, bo dla Prilepina (i pewnie też dla innych jemu podobnych) to jedyny sposób na opowiedzenie tego, przez co przeszli, a co im wciąż zamąca mózgownicę. To taki element katharsis bez zbytnich ceregieli.
To tyle, jeśli chodzi o dosadność. Jest jeszcze druga strona medalu - wtrącone opisy życia prywatnego sprzed wojny, które wydają się być urozmaiceniem na siłę i czasem trącą myszką. Zwłaszcza na początku, gdy jest za sielankowo i wprowadzony zabieg, mający na zasadzie kontrastu uwydatnić zło wojny, jest trochę zgrzytliwy i, delikatnie mówiąc, mało wyszukany. Na szczęście później robi się już mniej arkadyjsko i zgrzyt jest mniejszy.
Tak czy siak, moc jest. Całość się broni, właśnie dzięki para-reportażowemu charakterowi scen czeczeńskich i sile opisu. No i oczywiście dzięki samej treści i wymowie, brudnej, ale nie czarno-białej.

W prostocie siła! Dosadność i skrótowość opisu sytuacyjnego i psychologicznego staje się wyznacznikiem swoistej formy powieści. A forma tu nie może być inna, bo dla Prilepina (i pewnie też dla innych jemu podobnych) to jedyny sposób na opowiedzenie tego, przez co przeszli, a co im wciąż zamąca mózgownicę. To taki element katharsis bez zbytnich ceregieli.
To tyle, jeśli...