Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Druga połowa lat '70 XX wieku, Nowy Jork, rosyjski Emigrant, tytułowy Ediczka. Żyje z zasiłku (ma lat 30) i na samym początku wyjaśnia czytelnikowi, że ma gówno to w dupie co o tym sądzą normalni ludzie, że gówno go to obchodzi. Bardzo dobry początek, śmiałem się do rozpuku, lubię ten klimat i to poczucie humoru, tym bardziej, że dobrym style to jest napisane. W każdym razie początek bardzo zachęcający. Później zaczęło być nużąco. Opisy spotkań z innymi rosyjskimi emigrantami (tzw. inteligencja, która po wyjeździe z ZSRR do kraju już wrócić nie mogła),picie wódy, rozmowy o niczym oraz opisy niezobowiązującego seksu, między innymi pedalskiego. Do tego ciągnące się przez całą książkę użalanie się nad rozstaniem ze swoją kobietą, która jest jeszcze bardziej psychicznie poturbowana niż sam autor. Limonow opisuje także życie w Nowym Jorku, czasem porównuje to dawniejszego życia w Rosji sowieckiej. Jakoś ten wątek do mnie do tarł. Kolejne części książki to wałęsanie się po ulicach "Wielkiego Jabłka", wspomnienia z pracy w redakcji emigranckiej gazety oraz spożywanie różnych alkoholi z rosyjskim towarzystwem i te rozmowny nic wartościowego do życia nie wnoszącego. Plus za to, że autor jest świadomy tego wszystkiego. Ktoś w swojej opinii tej książki zauważył ważną rzecz: Jest to jedno wielkie wołania tytułowego Ediczki o miłość, skowyt wręcz. Dość mętna to powieść, bardzo nierówna, niby manifest politycznej niepoprawności. Hmmm, może kiedyś, wydane to było A. D. 1976. P. S. Autor określa siebie jako lewicowiec, ale odstający od kolektywu, że jest taką jednostką przez samych swoich niezrozumiały. To określenie wiele dla mnie wyjaśnia - ten cały chaos jego życia i postępowanie. Można przeczytać, sporo fragmentów bardzo zabawnych, żywy język, dobrze to jest napisane, bez jakiegoś pseudo inteligenckiego zadęcia. To dla mnie bardzo ważne w tego typu literaturze.