Styl, w jakim zostało napisane 'Piers of the Homeless Night' jednoznacznie przywodzi na myśl Beat Generation. Choć nie ma dużo akcji, zdania pędzą bez chwili przerwy, a cały zapis jest jakby strumieniem świadomości luźno rzuconym na kartkę. Opisana historia to zaledwie wycinek fragmentu dnia, w którym niewiele się dzieje; nie ma wyraźnego początku ani końca, ani tym bardziej puenty. Nie wydaje mi się jednak, by było to minusem; pod względem kompozycji opowiadanie podobne jest do tych zamieszczonych w 'Mój brat ocean'.
Z kolei 'The Vanishing American Hobo' jest łatwiejszym w odbiorze 'esejem' na temat trampów przemierzających świat, a w szczególności Amerykę. Kerouac porównuje dawną swobodę hobo i szacunek, jakim się cieszyli, z dzisiejszymi menelami i bezdomnymi.

Styl, w jakim zostało napisane 'Piers of the Homeless Night' jednoznacznie przywodzi na myśl Beat Generation. Choć nie ma dużo akcji, zdania pędzą bez chwili przerwy, a cały zapis jest jakby strumieniem świadomości luźno rzuconym na kartkę. Opisana historia to zaledwie wycinek fragmentu dnia, w którym niewiele się dzieje; nie ma wyraźnego początku ani końca, ani tym...