To powieść na miarę naszych czasów, które skażone rdza konsumpcjonizmu i materialnego spojrzenia na życie nie pozwalają na magie w codzienności. W powieści powietrze drży czarodziejskim oddechem wieków średnich, a jednocześnie w bezpośredni sposób dotyka współczesności. Po raz kolejny hiszpańska proza nie zawodzi oczekiwań. Kuchnia czarownicy, niebanalna opowieść, saga rodzinna z ciepłem kominka podszytym bezpruderyjnymi opisami podanymi w slodkogorzkiej panierce, a do tego przepiękne słowo pisane emanujące kastylijskim żarem. Czytając ta baśniowa opowieść o kobietach przeklętego rodu Laguna jest się głodnym, spragnionym i przejętym. Zapachy, smaki i obrazy działają na zmysły w najbardziej fizyczny z możliwych sposobów. Podobne wrażenia odczuwa się w trakcie lektury "Pachnidła"

Niebywałym plusem powieści są jej bohaterki i bohaterowie. To ludzie z krwi i kości, a nie papierowe portrety. Sa namacalni i prawdziwi jak ludzie rzeczywiści z bagażami doświadczeń, wadami i zaletami. Niektóre wzbudzają sympatie, współczucie, a inne litość, niesmak, a nawet politowanie. To bogactwo charakterów i różnorodność typów ludzkich sprawia,ze książka jest prawdziwa przygoda nie tylko dla zakochanych w słowie humanistów.

Przyznam, ze kiedy kupowałam powieść obawiałam się, ze fabula okaże się nudna, przewidywalna lub, co gorsza, losy kobiet będą się powtarzać w sposób fotograficzny. Byłam milo zaskoczona, ponieważ życie każdej przedstawicielki rodu: Clary, Manueli, Olvido, Margarity... mimo jednakowego finału, było zupełnie inne.

Wobec takich subiektywnych odczuć polecę "Ogród wiecznej wiosny"
każdemu.

To powieść na miarę naszych czasów, które skażone rdza konsumpcjonizmu i materialnego spojrzenia na życie nie pozwalają na magie w codzienności. W powieści powietrze drży czarodziejskim oddechem wieków średnich, a jednocześnie w bezpośredni sposób dotyka współczesności. Po raz kolejny hiszpańska proza nie zawodzi oczekiwań. Kuchnia czarownicy, niebanalna opowieść, saga...