zdziwiłam się, że autorce udało się tak lekkim i przyjemnym językiem pisać o tak ciężkiej tematyce:)

zdziwiłam się, że autorce udało się tak lekkim i przyjemnym językiem pisać o tak ciężkiej tematyce:)

Piękna, ale jakże smutna historia. Książka idealnie ilustruje jak doświadczenia z okresu wojny wpływają na dalsze życie, z jakimi problemami i lękami wciąż borykają się ludzie. Ocaleni z Holocaustu próbują zbudować nowe życie na ruinach dawnych, makabrycznych wspomnień. Książka jest przepełniona cierpieniem i wywołuje u czytelnika wiele emocji. Krótka, ale treściwa. Na długo zapadająca w pamięć.

Piękna, ale jakże smutna historia. Książka idealnie ilustruje jak doświadczenia z okresu wojny wpływają na dalsze życie, z jakimi problemami i lękami wciąż borykają się ludzie. Ocaleni z Holocaustu próbują zbudować nowe życie na ruinach dawnych, makabrycznych wspomnień. Książka jest przepełniona cierpieniem i wywołuje u czytelnika wiele emocji. Krótka, ale treściwa. Na...

Ta niewielkiej objętości ( około 160 stron) powieść będącą fikcją literacką, o kilku ocalałych z Holocaustu mieszkańcach Tel Awiwu, bardzo sugestywnie pokazuje jak przeżycia okresu II wpływają na ich codzienne życie.
Osoby te najczęściej pochodzą z Polski, Francji i Rumuni. W Izraelu próbują prowadzić normalne życie, mają rodziny, pracują, spotykają się, ale niemal żadne z nich nie opowiada sąsiadom o swoich przeżyciach. Lecz z ich zachowania, pewnych pozornych dziwactw, podsłuchanych zdań wyłania się obraz ich poranionej psychiki.
Główna bohaterka Lea , która prowadzi tę opowieść, nie zna swojego prawdziwego imienia i nazwiska, nie pamięta swoich rodziców. W jej pamięci z czasów dzieciństwa zachował tylko dół wykopany w ziemi, w którym była ukrywana przed hitlerowcami. Przez całe dorosłe życie zapach świeżej ziemi otumania ją będąc dla niej zapachem wojny.
Cyla, jedna z pierwszych więźniarek Auschwitz, której podczas przesłuchań wyrywano paznokcie, nie może robić sobie manikiuru," bo kiedy dotyka się jej paznokcia, krzyczy jak prowadzona na egzekucję".
Tania o swojej przeszłości "rozmawia " tylko z psem, opowiadając mu o matce, która została stracona ma jej oczach w obozie.
Reuwen, zobaczywszy pierwszy raz od wielu lat "prawdziwego Niemca " odważył się powiedzieć, że "Mengele zabrał dwóch synów, bliźniaków ".
Autorka za tę powieść została wyróżniona przez Instytut Yad Vashem nagrodą Buchmana.

Ta niewielkiej objętości ( około 160 stron) powieść będącą fikcją literacką, o kilku ocalałych z Holocaustu mieszkańcach Tel Awiwu, bardzo sugestywnie pokazuje jak przeżycia okresu II wpływają na ich codzienne życie.
Osoby te najczęściej pochodzą z Polski, Francji i Rumuni. W Izraelu próbują prowadzić normalne życie, mają rodziny, pracują, spotykają się, ale niemal żadne z...

Niezwykle poruszająca książka, napisana tak, że ciężko się oderwać pomimo trudnej tematyki.

Niezwykle poruszająca książka, napisana tak, że ciężko się oderwać pomimo trudnej tematyki.

Szczerze mówiąc spodziewałam się czegoś więcej czytając słowa na odwrocie „Sugestywny i wzruszający obraz ludzi ocalonych z zagłady, którym los odebrał wszystko z wyjątkiem życia”. Trochę się zawiodłam, jednak książki nie należy całkowicie skreślać, zwłaszcza dlatego, że po jej przeczytaniu nadal w głowie kłębią się myśli, które dotyczą jej i przedstawionych tam historii. Czytelnik przyzwyczajony do wartkich akcji, barwnych opisów (tak jak ja :)) będzie czuł się zawiedziony na początkiu. Jednak w momencie głębszej refleksji stwierdziłam, że obraz pzredtswiony w książce nie jest bezbarwny i nijaki. Jest prosty, bezpośredni - taki właśnie jak zycie głównych bohaterów. wydaje mi się, że autorka zrobiła to z pełną świadomością.
Ksiązka nie jest łatwa w czytaniu, wymaga skupienia i dokładnego zrozumienia czytanych słów. Przemawia przez nią smutek. Jest to historia o ludziach, którzy w życiu nie zaznali szczęścia, widziana oczami najpierw młodej a później już starszej kobiety. Lea przedstawia nam swój stan i uczucia w chwili obecnej przeplatając go, krótkimi wspomnieniami, historiami z życia jej sąsiadów, którzy tak jak ona także ocaleli. Tytułowe spokojne czasy to raczej stan o jakim bohaterka i jej bliscy tylko marzyli. Spokojne czasy nadeszły dopiero po śmierci, na którą czeka także Lea.

Szczerze mówiąc spodziewałam się czegoś więcej czytając słowa na odwrocie „Sugestywny i wzruszający obraz ludzi ocalonych z zagłady, którym los odebrał wszystko z wyjątkiem życia”. Trochę się zawiodłam, jednak książki nie należy całkowicie skreślać, zwłaszcza dlatego, że po jej przeczytaniu nadal w głowie kłębią się myśli, które dotyczą jej i przedstawionych tam historii....

Piękna i wzruszająca. Napisana w sposób prosty i przystępny, ale jednoczesnie niegłupi.

Piękna i wzruszająca. Napisana w sposób prosty i przystępny, ale jednoczesnie niegłupi.

Czy zastanawialiście się kiedyś, jak zachowywali się po wojnie ludzie mający za sobą przeżycia Holocaustu? Dlaczego fryzjer nie zamiata włosów w swoim salonie, kiedy obsłuży klienta. Dlaczego ludzie, widząc na ulicy Niemca, pomimo zakończenia wojny na świecie, uciekają do domów i ryglują wszystkie okna i drzwi.

"Spokojne czasy" Lizzie Doron opisuje powojenne losy Żydów, którzy każdego dnia walczą z demonami przeszłości. Każda z przedstawionych w książce postaci wie, pamięta lub słyszała od drugiego o innych, co przeżyli, jednak "nikt nie chce ani opowiadać, ani słuchać". Stąd nie zdziwił mnie fakt, gdy pojawia się postać kobiety zwierzającej się cały czas swojemu pieskowi Reksiowi.

Polecam bardzo. Jest jedną z tych tytułów, które szkoda byłoby pominąć.

Czy zastanawialiście się kiedyś, jak zachowywali się po wojnie ludzie mający za sobą przeżycia Holocaustu? Dlaczego fryzjer nie zamiata włosów w swoim salonie, kiedy obsłuży klienta. Dlaczego ludzie, widząc na ulicy Niemca, pomimo zakończenia wojny na świecie, uciekają do domów i ryglują wszystkie okna i drzwi.

"Spokojne czasy" Lizzie Doron opisuje powojenne losy Żydów,...

Książka, którą łatwo przegapić... a której przegapić się w żadnym razie nie powinno.

Książka, którą łatwo przegapić... a której przegapić się w żadnym razie nie powinno.