Kupiłam tę książkę przypadkiem, uwiedziona promocją i wysokimi ocenami na LC.

Jak się okazało, opowiada ona o chłopcu, którego ojciec zginął w zamachu na World Trade Center. Od razu poczułam się tak, jakby autor zastosował wobec mnie podwójny szantaż emocjonalny. Raz, że potworna tragedia. Dwa, że opowiada o niej dziecko. W dodatku dziecko nie byle jakie. Supermądrala, uroczo szczery w wyrażaniu opinii. Gada tylko z dorosłymi. Właściwie nie ma przyjaciół wśród rówieśników. Czyta Hawkinga. I wie, co to mineta. Wydrukował sobie nawet ilustrujące to zdjęcie. 9 lat. Zuch!

Jest jeszcze dwoje narratorów ze starszego pokolenia, potwornie poharatanych przez wojnę. Widocznie pan Foer stwierdził, że musi jeszcze mocniej złapać czytelnika za gardło. Półsierota z Aspergerem i ofiary WTC to jeszcze za mało. Trzeba było dołożyć naloty dywanowe na Drezno. A także Hiroszimę. Dotarłam do końca żeby sprawdzić, czy machnął coś o Oświęcimiu (nie, ale wspomniał o innym obozie).

Autor cierpi na niepowściągliwe pisarskie wymioty. Żadnego umiaru, żadnego poczucia ciężaru słowa. Papierowe postaci, tragedie, namiętności. Do tego graficzne efekciarstwo: zdjęcia, podwójne spacje, puste kartki, jedno zdanie na całą stronę (na kilku jest np. pytanie o godzinę). I ja to nabyłam. W wersji papierowej. Przepraszam, kochane drzewa.

Rozumiem, że ta książka może się podobać, bo – w mojej subiektywnej opinii – po to właśnie została napisana. Żeby się za wszelką cenę podobać. Żeby grać na sentymentalnych emocjach. Jest jak kalejdoskop, co chwila wypada coś innego. Śmieszne, straszne, śmieszne, straszne. Dzieje się, nie powiem. Jeden pan cały czas cierpi, chłopiec-rotropek łazi po ludziach, gada z nimi, ludzie są dziwni, ale mnie to nudzi, bo nie wierzę w ani jedną z tych historii.

„Taka huśtawka emocji daje ci wrażenie, że coś jest ważne, ale tak naprawdę to jest niczym”. Tak jest, mistrzu!

Niniejszym pan Foer trafia na moją prywatną listę literackich hochsztaplerów.

Kupiłam tę książkę przypadkiem, uwiedziona promocją i wysokimi ocenami na LC.

Jak się okazało, opowiada ona o chłopcu, którego ojciec zginął w zamachu na World Trade Center. Od razu poczułam się tak, jakby autor zastosował wobec mnie podwójny szantaż emocjonalny. Raz, że potworna tragedia. Dwa, że opowiada o niej dziecko. W dodatku dziecko nie byle jakie. Supermądrala,...