Nie skończyłam. Przeczytałam połowę i nie dowiedziałam się o czym jest ta książka. Firma narracji kompletnie nie przyswajalna dla mnie. Po 200 stronach męczenia się odpuściłam.

Nie skończyłam. Przeczytałam połowę i nie dowiedziałam się o czym jest ta książka. Firma narracji kompletnie nie przyswajalna dla mnie. Po 200 stronach męczenia się odpuściłam.

Książka „Strasznie głośno, niesamowicie blisko” Jonathan’a Safran’a Foer zabiera nas do świata chłopca, którego ojciec zginął w zamachu bombowym na World Trade Center. Pewnego razu Oskar znajduje wśród rzeczy ojca tajemniczą wazę, w której znajduje się klucz. Chłopiec postanawia wyruszyć w podróż przez pięć dzielnic Nowego Jorku, by odnaleźć właściwy klucz. Ta pozornie niemożliwa misja i jego kontakt z ocalałymi z incydentu stają się dla Oskara niezwykłym, emocjonalnym, często zabawnym i ostatecznie uzdrawiającym doświadczeniem.
"Strasznie głośno, niesamowicie blisko" to zabawna, pełna humoru książka. Wiele razy mnie rozbawiła i nie raz prawie się popłakałam czytając ją.
Myślę, że ta książka znajdzie szerokie grono zwolenników. Nie ma w niej dynamicznej fabuły, nie przedstawia też śledztwa w sprawie ohydnego morderstwa, ale pięknie ukazuje ból rodziny po stracie bliskiej osoby, więź łączącą ojca i syna, a także to, że nie należy popełniać błędów, które popełniają bohaterowie książki.

Książka „Strasznie głośno, niesamowicie blisko” Jonathan’a Safran’a Foer zabiera nas do świata chłopca, którego ojciec zginął w zamachu bombowym na World Trade Center. Pewnego razu Oskar znajduje wśród rzeczy ojca tajemniczą wazę, w której znajduje się klucz. Chłopiec postanawia wyruszyć w podróż przez pięć dzielnic Nowego Jorku, by odnaleźć właściwy klucz. Ta pozornie...

Oskar Schell, nieco przemądrzały, ale jednocześnie uroczy i zabawny chłopiec, stracił ojca w tragedii WTC z 9.11.2001. Chce odnaleźć jakikolwiek ślad po ukochanym rodzicu i wyrusza w tym celu w groteskową podróż po Nowym Jorku.

Thomas, rzeźbiarz, kreśli wspomnienia z młodości skupione wokół bombardowania Drezna w czasie II wojny światowej, podczas którego utracił miłość swojego życia, Annę.

Z początku osi czasowe, sposoby narracji, postaci narratorów wydają się niepowiązane, ale z czasem wątki łączą się i wyjaśniają, za sprawą narracji babci Oskara.

Powracają nawiązania do najmniejszych nawet detali! Daje to poczucie, że każdy szczegół powieści jest przemyślany i na miejscu. Pomimo różnicy pokoleń i formy tragedii, rozmiar zniszczeń i ból straty doświadczany przez wszystkich opowiadających jest taki sam, o ile istnieje jakakolwiek skala goryczy.

Niewielka liczba bohaterów tworzy zamknięty świat, dzięki któremu czytelnik się nie gubi w zmieniających się osiach czasowych i sposobach prowadzenia fabuły.

Proza J. S. Foera zasługuje, moim zdaniem, na większy rozgłos na naszym rynku. Jego pióro jest przede wszystkim inteligentne, z humorem prowadzące słodko-gorzkie historie, nieco abstrakcyjne i nierealne, a jednak „kupujące” czytelnika. Mimo trudnych i tragicznych wydarzeń w tle, lektura nie przygnębia, a opowieść z perspektywy specyficznego chłopca wprowadza potrzebny dystans emocjonalny.

Oskar Schell, nieco przemądrzały, ale jednocześnie uroczy i zabawny chłopiec, stracił ojca w tragedii WTC z 9.11.2001. Chce odnaleźć jakikolwiek ślad po ukochanym rodzicu i wyrusza w tym celu w groteskową podróż po Nowym Jorku.

Thomas, rzeźbiarz, kreśli wspomnienia z młodości skupione wokół bombardowania Drezna w czasie II wojny światowej, podczas którego utracił miłość...

To jest historia pewnego chłopaka Oskara, który po stracie jednego z rodziców udaje się na poszukiwanie ostatniego punktu, który ma jego połączyć z osobą, którą stracił. Oskar nie jest zwyczajnym dzieckiem, świat dla niego nie jest zrozumiały i sam świat często zrozumieć chłopaka nawet nie próbuje. Oskar widzi wszystko przez swój pryzmat, inaczej odczuwa emocje i zupełnie ich nie wyraża. Nasuwa się myśl, jak książka, w której główny bohater jest niemalże pozbawiony emocji, może być książką emocjonalną. Taką jest i nawet bardzo. Zakończenie pozostawiło pustkę i smutek, a jednocześnie ciepło. Mimo wszystko Oskar był otoczony dobrymi ludźmi i gdyby naprawdę istniał, byłabym pewna, że dałby sobie radę, nawet po takiej tragedii. Będzie dobrze Oskarze, wierzę w Ciebie, czasami brakuje tylko tego.

To jest historia pewnego chłopaka Oskara, który po stracie jednego z rodziców udaje się na poszukiwanie ostatniego punktu, który ma jego połączyć z osobą, którą stracił. Oskar nie jest zwyczajnym dzieckiem, świat dla niego nie jest zrozumiały i sam świat często zrozumieć chłopaka nawet nie próbuje. Oskar widzi wszystko przez swój pryzmat, inaczej odczuwa emocje i zupełnie...

Pierwsza książka od dawna przy której się wzruszyłam.

Ale z minusów:
Nie podobał mi się sposób przedstawienia dzieci w tej książce. Mały chłopiec główny bohater: mega inteligentny 9 latek, który czyta Hawkinga i wymyśla wynalazki.
Mała dziewczynka: lubi podglądać całujących i kochających się ludzi, po czym całuje się ze swoją siostrą żeby zobaczyć jak to jest.
Różnica przedstawienia dzieci ze względu na płeć. Chłopiec-wynalazca. Dziewczynka- obiekt seksualny.

Pierwsza książka od dawna przy której się wzruszyłam.

Ale z minusów:
Nie podobał mi się sposób przedstawienia dzieci w tej książce. Mały chłopiec główny bohater: mega inteligentny 9 latek, który czyta Hawkinga i wymyśla wynalazki.
Mała dziewczynka: lubi podglądać całujących i kochających się ludzi, po czym całuje się ze swoją siostrą żeby zobaczyć jak to jest.
Różnica...

DNF - zupełnie nie to. Przeintelektualizowane nic.

DNF - zupełnie nie to. Przeintelektualizowane nic.

Przeintelektualizowane nic.

Przeintelektualizowane nic.

Wymęczona książka. Spędziłam nad nią niesamowicie dużo czasu i jakoś w ogóle mnie do siebie nie zachęcała. Miała ukazać uczucia dziecka, które straciło ojca, a jedyne co zapamiętałam to toksyczna relacja z matką (która nawet jak z daleka wszystko niby nadzorowała to jednak miała wywalone na samotne spacery 8latka po Nowym Yorku),samookaleczanie się, rozkopywanie grobu swojego ojca!!! WTF??!!
Po za historią syna dostajemy też toksyczną historię związku jego babci z dziadkiem (i jego powrót?).

W tej książce wszystko było po prostu bardzo nie na miejscu.

Wymęczona książka. Spędziłam nad nią niesamowicie dużo czasu i jakoś w ogóle mnie do siebie nie zachęcała. Miała ukazać uczucia dziecka, które straciło ojca, a jedyne co zapamiętałam to toksyczna relacja z matką (która nawet jak z daleka wszystko niby nadzorowała to jednak miała wywalone na samotne spacery 8latka po Nowym Yorku),samookaleczanie się, rozkopywanie grobu...

Książka momentami wydawała mi się bardzo chaotyczna. Ciekawie przedstawiona z perspektywy chłopca, jednak wstawki z historią babci i dziadka były dla mnie męczące I często nie zrozumiałe. Aczkolwiek Książka jako całość jest dobra.

Książka momentami wydawała mi się bardzo chaotyczna. Ciekawie przedstawiona z perspektywy chłopca, jednak wstawki z historią babci i dziadka były dla mnie męczące I często nie zrozumiałe. Aczkolwiek Książka jako całość jest dobra.

Nie spodziewałam się, że ta książka będzie tak piękna i chwyci za serce wystarczająco mocno, bym mogła o niej myśleć przez dobrych parę dni. Gdy zaczynałam czytać, była mi obojętna (ponieważ musiałam przeczytać na zajęcia),ale z czasem zaczęłam coraz bardziej rozumieć bohaterów i się z nimi zżywać. Skończyło się to na szlochaniu w pociągu pośród przypadkowych ludzi, co nawet trochę mnie zawstydziło, bo dawno już przy ludziach tak otwarcie nie okazywałam emocji. Ta książka porusza człowieka, otwiera go i odblokowuje mu bariery, o których nawet nie wiedział, że posiada.
Bardzo podobają mi się zabiegi obecne w tej książce. Nie będę ich jednak opisywać, by niczego nie zdradzić i nie zepsuć. To trzeba przeżyć samemu.
Jestem osobą, która nie przepada za tłem historycznym w książkach (choć często jest to nieuniknione),a szczególnie opisach nieprzyjemnych wydarzeń, ale tu to jest bardzo ważne i świetnie przedstawione.
Bardzo mocno polecam tę książkę!

Nie spodziewałam się, że ta książka będzie tak piękna i chwyci za serce wystarczająco mocno, bym mogła o niej myśleć przez dobrych parę dni. Gdy zaczynałam czytać, była mi obojętna (ponieważ musiałam przeczytać na zajęcia),ale z czasem zaczęłam coraz bardziej rozumieć bohaterów i się z nimi zżywać. Skończyło się to na szlochaniu w pociągu pośród przypadkowych ludzi, co...