Ojej jaki to jest zmarnowany potencjał. Wszystkie wątki są jakby pourywane, prawie nic tutaj silnie nie wybrzmiewa. Pozostawałem obojętny przez większość czasu lektury. Może koresponduje to z samotnością protagonisty, ale mimo wszystko tego nie kupuję. Książka typu: przeczytać i zapomnieć. Szkoda, bo mogło wyjść z tego coś ciekawego.

Ojej jaki to jest zmarnowany potencjał. Wszystkie wątki są jakby pourywane, prawie nic tutaj silnie nie wybrzmiewa. Pozostawałem obojętny przez większość czasu lektury. Może koresponduje to z samotnością protagonisty, ale mimo wszystko tego nie kupuję. Książka typu: przeczytać i zapomnieć. Szkoda, bo mogło wyjść z tego coś ciekawego.

R.I.P. Oscar Wilde, pokochałbyś tę książkę

R.I.P. Oscar Wilde, pokochałbyś tę książkę

Książkę Christophera Isherwooda oceniam jednak przez pryzmat rozczarowania.
Nie jestem żadnym homofobem, ale gdyby nawet była to opowieść o miłości kobiety i mężczyzny, to i tak po przeczytaniu pozostałabym w rozterce.
Książka ma tylko 200 stron, a trudno się ją czyta.
Opisuje jeden dzień z życia starszego mężczyzny z retrospekcjami. Mężczyzna wykształcony, profesor i homoseksualista.
Jak dla mnie niepokojąca historia. Cały czas obawiałam się, że ta jego pogoń za kolejną miłością źle się skończy. Zbyt bliski kontakt z własnym studentem, nocna kąpiel w morzu, upijanie się - rozpaczliwa pogoń za emocją, uczuciem, zagłuszanie tęsknoty.
Opis z okładki "poruszająca opowieść o wielkiej miłości" może rozczarować, bo to tylko migawki w tle, a z fabuły na pierwszy plan wybija się pustka, rozpacz, próby zdobycia nowej miłości nawet kosztem własnej godności.

Mnie ta książka nie zachwyciła, choć wiele o niej myślałam, ale bardziej w kategorii ogółu: obraz Los Angeles lat 60-tych i atmosfery tego miasta w porównaniu z naszym krajem z tego samego okresu. Dokonujące się przemiany w społecznej świadomości to był dla mnie obszar przemyśleń.
Film może być dobry, bo obsada pierwszorzędna, ale jeszcze go nie obejrzałam.

Książkę Christophera Isherwooda oceniam jednak przez pryzmat rozczarowania.
Nie jestem żadnym homofobem, ale gdyby nawet była to opowieść o miłości kobiety i mężczyzny, to i tak po przeczytaniu pozostałabym w rozterce.
Książka ma tylko 200 stron, a trudno się ją czyta.
Opisuje jeden dzień z życia starszego mężczyzny z retrospekcjami. Mężczyzna wykształcony, profesor i...

Książka jest naprawdę ciekawa, jednak jest z lekka przytłaczająca. Pomimo tego, że ma zaledwie niecałe 200 stron, musiałam ją rozłożyć na kilka posiedzeń, żeby się z nią uporać.
Autor poprzez postać George'a przekazuje niezwykle ciekawe porównania i przemyślenia dotyczące zróżnicowanych tematów: przemijania, śmierci, żałoby, postrzeganiu samego siebie i innych ludzi, sensu życia i wiele innych rzeczy. Dla samych przemyśleń, które poczynił autor poprzez postać jest warta przeczytania.
Mi osobiście dała do myślenia, jednakże nie będę ukrywać, że trudno mi się ją czytało. Niektóre zdania rozwlekły się na pół strony, przez co zaraz po przeczytaniu go nie wiedziałam o co w nim chodziło i musiałam cofać się na początek akapitu. Styl pisania autora jest dosyć specyficzny, raczej nie każdemu przypadnie on do gustu.
W ogólnym rozrachunku warto po nią sięgnąć, jednak nie poleciłabym jej do "lekkiego" przeczytania na rozluźnienie się po ciężkim dniu.

Książka jest naprawdę ciekawa, jednak jest z lekka przytłaczająca. Pomimo tego, że ma zaledwie niecałe 200 stron, musiałam ją rozłożyć na kilka posiedzeń, żeby się z nią uporać.
Autor poprzez postać George'a przekazuje niezwykle ciekawe porównania i przemyślenia dotyczące zróżnicowanych tematów: przemijania, śmierci, żałoby, postrzeganiu samego siebie i innych ludzi, sensu...

Chciałbym wiele powiedzieć o tej książce, ale zdecydowanie nie ma o czym.
Jest to książka psychologiczno-obyczajowa, więc oczywiście nie oczekiwałem po niej rozbudowanej akcji. Niestety jej założenia też się nie obroniły.
Książka nie trzyma się nawet namiastki jakichkolwiek ram i cały czas mam w głowie jedną myśl "Ale o co chodzi?"
Jeżeli miała być to historia o wielkiej miłości, to zdecydowanie nie była, bo skąd czytelnik miał się o tym dowiedzieć? Wzmianek o zmarłym partnerze jest niewiele. Same przemyślenia George'a są chaotyczne i szczerze mówiąc, nie potrafiłem wyłapać jego prawdziwego charakteru. Opisane wydarzenia do niczego nie prowadzą i do niczego się też nie odwołują.
Książka jest bardziej do wymeczenia, niż zachwycenia.
Przemawia za nią jedynie kwestia obyczajowa, opisująca lata 60-te w USA i walory językowe.

Chciałbym wiele powiedzieć o tej książce, ale zdecydowanie nie ma o czym.
Jest to książka psychologiczno-obyczajowa, więc oczywiście nie oczekiwałem po niej rozbudowanej akcji. Niestety jej założenia też się nie obroniły.
Książka nie trzyma się nawet namiastki jakichkolwiek ram i cały czas mam w głowie jedną myśl "Ale o co chodzi?"
Jeżeli miała być to historia o wielkiej...

Jest rok 1962, a więc czas głębokich uprzedzeń wobec wszelkich "inności". Takim odizolowanym człowiekiem jest George, nauczyciel akademicki, który zmaga się z poczuciem straty, gdy śmierć odbiera mu ukochanego. Empatyczni czytelnicy łatwo wczują się w nastroje, jakim ulega nasz bohater, walczący ze swym gniewem, smutkiem, poczuciem osamotnienia, alienacją.

Jest rok 1962, a więc czas głębokich uprzedzeń wobec wszelkich "inności". Takim odizolowanym człowiekiem jest George, nauczyciel akademicki, który zmaga się z poczuciem straty, gdy śmierć odbiera mu ukochanego. Empatyczni czytelnicy łatwo wczują się w nastroje, jakim ulega nasz bohater, walczący ze swym gniewem, smutkiem, poczuciem osamotnienia, alienacją.

Poczucie straty, dotkliwa samotność, złość, zmęczenie, przemijanie, poszukiwanie, ale także wspaniały klimat Kalifornii z lat 40.-60. XX w., celne uwagi dotyczące amerykańskiego społeczeństwa i akademickie rozmowy - taką mieszankę serwuje czytelnikowi "SAMOTNY MĘŻCZYZNA".

To piękna językowo podróż wraz z George’em przez jego codzienność: czynności (nawet fizjologiczne),emocje, relacje, zapewniająca poczucie przebywania z bohaterem w każdej opisywanej chwili.
George jest mężczyzną po pięćdziesiątce, który doświadcza bólu związanego ze śmiercią swojego partnera, Jima. Próbuje wypełnić pustkę rutynowymi zajęciami: wykładami na uczelni, rozmowami z przyjaciółką, lekturą. Czytelnik uczestniczy w tym procesie, razem z bohaterem odczuwając nostalgię, przerażenie, ale też przeżywając momenty ekscytacji, fascynacji, niespełnienia. Poznaje tok myślenia George’a, nawet w tych momentach, gdy „głowa jest oderwana od ciała” i myśli płyną bezwiednie.

Jednocześnie George czuje się odrzucony w sąsiedztwie ze względu na swoją orientację seksualną. Powieść porusza ważny wątek dotyczący mechanizmów społecznych, nakręcającej się wzajemnej niechęci grup osób różnej orientacji. Autor przekłada kwestię nienawiści również na inne mniejszości, podejmując próbę zdefiniowania, czym są mniejszość i większość.

Książka jest też pełna cennych i kąśliwych uwag na temat idei „american dream”, postępującej w połowie XX w. informatyzacji i wynikającej z niej zmiany pokoleniowej. Nie brakuje gorzkiego komentarza odnośnie konsumpcjonizmu.

Na okładce „Samotny mężczyzna” zdefiniowany jest jako powieść o wielkiej miłości, ale ja w niej widzę o wiele więcej, zwłaszcza że osoby Jima i opisu związku z Jimem jest naprawdę niewiele. To krótka, ale kompleksowa powieść zajmująca ważne miejsce w historii literatury.

---
Ania
https://www.instagram.com/double.bookspresso/

Poczucie straty, dotkliwa samotność, złość, zmęczenie, przemijanie, poszukiwanie, ale także wspaniały klimat Kalifornii z lat 40.-60. XX w., celne uwagi dotyczące amerykańskiego społeczeństwa i akademickie rozmowy - taką mieszankę serwuje czytelnikowi "SAMOTNY MĘŻCZYZNA".

To piękna językowo podróż wraz z George’em przez jego codzienność: czynności (nawet fizjologiczne),...

Nie mogłam sie oderwać. Udana realizacja techniki strumienia świadomości. Ponadto, wiele błyskotliwych spostrzeżeń. Polecam!

Nie mogłam sie oderwać. Udana realizacja techniki strumienia świadomości. Ponadto, wiele błyskotliwych spostrzeżeń. Polecam!

Jeden dzień z życia mężczyzny. Profesora. Homoseksualisty. "Starego zbereźnika". Pijaka. Pozycja reklamowana jako "poruszająca opowieść o wielkiej miłości", co uważam za wielkie nadużycie. Jeżeli ktoś oczekiwał romansu, srogo się rozczaruje. "Wielka miłość" opisana jest szczątkowo na marginesie, a z całej fabuły bije pustka, zakłamywanie rzeczywistości, płytkość relacji międzyludzkich. Jest i nadzieja. Bo skoro George'a podnieca widok drugiego mężczyzny (wg mnie najlepsza scena - zapis oberwacji meczu tenisa) i wciąż ma na tyle ikry, by snuć erotyczne wizje, kąpać się nago w oceanie z własnym studentem, czy planować wyjazd w wiadomym celu do Meksyku, to jeszcze nie jest z nim aż tak źle. W końcu George musi szybko znaleźć drugiego Jima, dopóki nie zestarzał się na tyle, że już nikt nie będzie go chciał. Kolokwialnie rzecz ujmując, należałoby rzec: ostatnie podrygi zdychającej ostrygi.
Książka ta mnie nie zachwyciła. Po całkiem niezłym początku ujawnia się wkrótce miałkość fabuły, a niektóre pasaże tekstu - pompatyczne, czy wręcz ekstremistyczne - budzą niemiłe uczucia - mieszaninę zdziwienia i niesmaku. Na plus warto zapisać osadzenie "akcji" w żywej tkance miasta - to tak jakby Los Angeles również było bohaterem powieści - i oddanie atmosfery lat 60. (Z uwzględnieniem historii, geopolityki, stosunków społecznych).

Jeden dzień z życia mężczyzny. Profesora. Homoseksualisty. "Starego zbereźnika". Pijaka. Pozycja reklamowana jako "poruszająca opowieść o wielkiej miłości", co uważam za wielkie nadużycie. Jeżeli ktoś oczekiwał romansu, srogo się rozczaruje. "Wielka miłość" opisana jest szczątkowo na marginesie, a z całej fabuły bije pustka, zakłamywanie rzeczywistości, płytkość relacji...

Sporo o tej książce przeczytałem i rozumiem, że wielu może się nie spodobać miłość mężczyzny do mężczyzny. Z drugiej czy nie każdy ma prawo kierować swoje uczucia do tych osób, które darzy miłością. Łatwo ceniąc innych samemu nie zaznając goryczy samotności. Fabula książki budzi nadzieję, że nawet mimo lat można odczuwać radość i przeżywać uniesienia. We mnie powieść wzbudziła pozytywne uczucia i wiarę w to co tak oburza innych. Prawo do samostanowienia i decydowania o sobie jako wartościowej i inteligentnej jednostce. Nie oceniaj innych by samemu nie podlegać ocenie.

Sporo o tej książce przeczytałem i rozumiem, że wielu może się nie spodobać miłość mężczyzny do mężczyzny. Z drugiej czy nie każdy ma prawo kierować swoje uczucia do tych osób, które darzy miłością. Łatwo ceniąc innych samemu nie zaznając goryczy samotności. Fabula książki budzi nadzieję, że nawet mimo lat można odczuwać radość i przeżywać uniesienia. We mnie powieść...