„Opowiedzcie, jako tam żyjecie” Agaty Christie przy pierwszej lekturze było dla mnie zaskoczeniem, bo spodziewałam się po autorce innego gatunku. Niemniej jednak książka spodobała mi się jako ciekawa relacja z archeologicznych wypraw, w jakich uczestniczyła mistrzyni kryminału.

Ostatnio sięgnęłam po tę książkę ponownie i nadal uważam ją za pozycje wartą przeczytania, na przykład w długie zimowe wieczory. Christie pisze w sposób prosty, ale pełen humoru, lekkości. Z dzisiejszej perspektywy temat wydaje się być nieco egzotyczny – lata trzydzieste, wykopaliska archeologiczne w Syrii. Dzięki relacji autorki możemy poznać trudy i radości życia w obym miejscu z ludźmi zupełnie odmiennymi kulturowo. Christie w swej książce skupia się często na ludziach, maluje sugestywne portrety współtowarzyszy wyprawy, a także autochtonów – na tyle, na ile potrafi ich zrozumieć i opisać mimo nieznajomości ich języka. Przytacza wiele słodko-gorzkich anegdot z podróży i przygotowań do niej (np. o trudnościach, jakie spotykają korpulentną kobietę, która chce kupić stosowne na taką okazję ubranie czy o torbie na zamek). Czemu słodko-gorzkich? Bo wspomnienia z podróży były opracowane przez Chrisie po latach i choć wiele wydarzeń, które spotkały odkrywców, należało do niezbyt przyjemnych, to dystans czasowy dzielący je od powstania książki pozwolił autorce nadać im większą dozę sentymentu i rozrzewnienia.

Warto przeczytać jako świadectwo czasów, które minęły i odeszły w zapomnienie.

„Opowiedzcie, jako tam żyjecie” Agaty Christie przy pierwszej lekturze było dla mnie zaskoczeniem, bo spodziewałam się po autorce innego gatunku. Niemniej jednak książka spodobała mi się jako ciekawa relacja z archeologicznych wypraw, w jakich uczestniczyła mistrzyni kryminału.

Ostatnio sięgnęłam po tę książkę ponownie i nadal uważam ją za pozycje wartą przeczytania, na...