Jednym z tych którzy spróbował opisać skomplikowane relacje polsko- żydowskie, ale też złożoną i przewrotną ludzką naturę jest Tadeusz Słobodzianek, autor dramatu pt. „Nasza klasa”, za który w 2010 r. otrzymał za to prestiżową Nagrodę Nike. Podobno do napisania owego dzieła zainspirowało go znalezione gdzieś zdjęcie, które widnieje również na okładce jego książki. Uwiecznieni na nim zostali tuż obok siebie „mały Jurek Laudański (osądzony morderca w Jedwabnem), Jadzia Śleszyńska (córka właściciela stodoły, w której spalono Żydów) i Szmul Wasersztajn (jeden z niewielu ocalonych, po wojnie osiedlił się w Kostaryce, jego matka i brat zginęli w stodole)”*, a więc późniejsi prawy i ofiary. Podobnie jest w „Naszej klasie”, której bohaterowie – Polacy i Żydzi – chodzą do jednej klasy zbiorczej, ok. 1927 r. Jest ich dziesięciu. Trzy dziewczynki. Siedmiu chłopców. Pięciu Żydów i pięciu Polaków. I świat, który znalazł się w przededniu II wojny światowej…

Życie każdemu z bohaterów napisze inny scenariusz, bo choć wszystkich łączy przeświadczenie o przynależności do pewnej wspólnoty – przecież nie bez znaczenia w tytule mamy „nasza klasa” – to są to zupełnie różni ludzie, którzy popełniają błędy, upadają, nienawidzą, kochają, zdradzają, spiskują za swoimi plecami i manipulują innymi. Ich życiorysy, choć nie zawsze szczęśliwe, umiejętnie się ze sobą splatają i zazębiają, potwierdzając jednocześnie pewną przewrotność losu oraz ciągły bieg historii.
Całość na http://nieidentyczne-polki.blogspot.com/2015/01/nasza-klasa.html

Jednym z tych którzy spróbował opisać skomplikowane relacje polsko- żydowskie, ale też złożoną i przewrotną ludzką naturę jest Tadeusz Słobodzianek, autor dramatu pt. „Nasza klasa”, za który w 2010 r. otrzymał za to prestiżową Nagrodę Nike. Podobno do napisania owego dzieła zainspirowało go znalezione gdzieś zdjęcie, które widnieje również na okładce jego książki....