Ależ te Włoszki potrafią pisać. Ferrante nie wzięła się znikąd. Przed nią była Elsa Morante i Dacia Muraini, autorka "Genialnej przyjaciółki" miała tylko więcej szczęścia i ma większy talent do PR-u. Podobnie jak Alberto Moravia, partner i Morante i Maraini. Jakież to niesprawiedliwe, że gorszy od obu pisarek autor, jest od nich dużo bardziej znany i ceniony.
"Długie życie Marianny Ucria" to znakomita książka. Mądra i ponadczasowa. Przy niezwykłej dbałości o realia osiemnastowiecznej Sycylii jest uniwersalną opowieścią o nietuzinkowym człowieku pragnącym wolności i spełnienia na przekór przeciwnościom losu.

Ależ te Włoszki potrafią pisać. Ferrante nie wzięła się znikąd. Przed nią była Elsa Morante i Dacia Muraini, autorka "Genialnej przyjaciółki" miała tylko więcej szczęścia i ma większy talent do PR-u. Podobnie jak Alberto Moravia, partner i Morante i Maraini. Jakież to niesprawiedliwe, że gorszy od obu pisarek autor, jest od nich dużo bardziej znany i ceniony.
"Długie...

Monumentalna. Z głęboką wrażliwością autorka opisuje życie swojej prababki, głuchej Marianny, sycylijskiej księżniczki żyjącej w XVIII wieku, wydanej za mąż za własnego wuja. To powieść przede wszystkim o kobietach, traktowanych jak rzeczy, jak rodzinna własność, związanych wolą mężczyzn, tradycją i religią. Świat Podręcznych już był, a "Długie życie..." jest w pewnym sensie przestrogą, że to może wrócić. "Każdemu człowiekowi i każdej epoce grozi nieustannie utajone barbarzyństwo".

Niesamowite jest zamiłowanie Maraini do szczegółów i warsztat historyczny. Czytając tę powieść całkowicie zanurzamy się w realiach XVIII-wiecznej posiadłości na Sycylii, w życiu w Bagherii upływającym pod tajemniczym, szyderczym spojrzeniem namalowanych na freskach chimer o ciele lwicy i twarzy kobiety.

Jedyne, do czego się mogę przyczepić, to zdolność Marianny do czytania myśli innych osób, moim zdaniem całkiem niepotrzebna.

Monumentalna. Z głęboką wrażliwością autorka opisuje życie swojej prababki, głuchej Marianny, sycylijskiej księżniczki żyjącej w XVIII wieku, wydanej za mąż za własnego wuja. To powieść przede wszystkim o kobietach, traktowanych jak rzeczy, jak rodzinna własność, związanych wolą mężczyzn, tradycją i religią. Świat Podręcznych już był, a "Długie życie..." jest w pewnym...

"Gepard" w spódnicy.

"Gepard" w spódnicy.

Momentami przytłacza opisywany przepych, te stroje, peruki, pudrowane twarze, zasłony, ozdoby, gęsta atmosfera, przesycona zapachami, które nierzadko nie są przyjemne a sugestywność opisów doskonale przekazuje upalny klimat sycylijskiej wyspy. Wynika to poniekąd z faktu, iż bohaterką, a również w znacznej większości powieści, narratorką, jest głuchoniema Marianna Ucria. Świat dźwięków do niej nie dociera, ważne jest to, co widzi i czuje. A także świat słów. Słowa, słowa pisane na kartkach, karteluszkach to sposób na komunikację ze światem. Nie każdy chętnie wchodzi z nią w taką interakcję, to wymaga czasu i wysiłku. Marianna samotna w swym świecie dużo czyta. „Oderwać się od książki to jak oderwać się od lepszej części swojej istoty. To przejście od giętkich i przestronnych łuków umysłu do niezdarnego ciała, które jak żebrak, ciągle czegoś szuka, jest w każdym razie kapitulacją. Oznacza opuszczenia znanych i drogich osób dla samej siebie zamkniętej w śmiesznym bilansie dni nakładających się jeden na drugi, jak gdyby niczym się od siebie nie różniły”. Marianna jest postacią niezwykłą. Niezwykłą jak na swoje czasy, ale i niezwykłą dla mnie jako współczesnego czytelnika. Jej specyficzny odbiór świata, dar odczytywania cudzych myśli, który dla niej jest udręką, gdy przytłacza bezmiar ich natręctwa. Inaczej patrzy na ludzi, dostrzega ich dobre strony, słabości, wady, obserwując ich ruchy, gesty, mimikę.
Postrzegana przez otoczenie jako ułomna dziwaczka (ciągle czyta książki (sic!) i zadaje się z nieodpowiednimi ludźmi) jednocześnie jest otaczana szacunkiem ze względu na zajmowaną pozycję (księżna). Jest postacią wokół której skupia się cała intensywność powieści. Jednak kolejne etapy jej życia nie są najważniejsze. Ważniejszy jest rozwój jej osobowości, jej myśli, jej refleksje, podejmowane decyzje.
Życie Marianny jest doskonałym pretekstem do pokazania jaka była rola kobiety – arystokratki w XVIII wieku, jak mizerna pusta i nieproduktywna (fragment o dłoniach fajnie to obrazuje). Ogólnie znalazłam w tej powieści wiele refleksji pozornie adekwatnych do akcji powieści a uniwersalnych.
„Może jesteśmy przy końcu cyklu, bo natura ludzka jest najpierw niedojrzała, potem staje się surowa, później łagodna, następnie wrażliwa, a w końcu traci hamulce. Ten ostatni okres, jeśli się go nie weźmie w karby, kończy się złymi nawykami i „nowe barbarzyństwo prowadzi ludzi do niszczenia wszystkiego”.
„Hipokryzja jest matką tolerancji... a może jej córką?”
Może kogoś zachęcę do lektury. Mam nadzieję, że swoją chaotyczną opinią nie zniechęcę:)

Momentami przytłacza opisywany przepych, te stroje, peruki, pudrowane twarze, zasłony, ozdoby, gęsta atmosfera, przesycona zapachami, które nierzadko nie są przyjemne a sugestywność opisów doskonale przekazuje upalny klimat sycylijskiej wyspy. Wynika to poniekąd z faktu, iż bohaterką, a również w znacznej większości powieści, narratorką, jest głuchoniema Marianna Ucria....

Akcja tej powieści rozgrywa się na Sycylii w I połowie XVIII wieku. Marianna urodziła się w arystokratycznej rodzinie, jako małe dziecko straciła słuch i przestała mówić. Wyobcowana przez swoje „kalectwo“ dziewczynka zaczyna uciekać w świat książek i malarstwa. Choć pozornie głucha, ma wyczulone zmysły, dostrzega szczegóły, zdaje się widzieć świat wyraźniej niż ludzie, którzy ją otaczają. Gdy ma kilka lat ojciec podejmuje się próby „wyleczenia“ jej- ale o tym przeczytajcie sami:)
Warto jeszcze wspomnieć, iż po wielu latach jakże jałowego życia nasza bohaterka, wbrew wszystkiemu i wszystkim, zaczyna prawdziwą walkę o swoje szczęście. W końcu też poznaje dramatyczne okoliczności, w których jako dziecko straciła słuch i mowę.
Wyjątkowa historia nietuzinkowej kobiety opisana na wspaniale nakreślonym tle historycznym. Polecam.

Akcja tej powieści rozgrywa się na Sycylii w I połowie XVIII wieku. Marianna urodziła się w arystokratycznej rodzinie, jako małe dziecko straciła słuch i przestała mówić. Wyobcowana przez swoje „kalectwo“ dziewczynka zaczyna uciekać w świat książek i malarstwa. Choć pozornie głucha, ma wyczulone zmysły, dostrzega szczegóły, zdaje się widzieć świat wyraźniej niż ludzie,...

Książka bardzo poruszająca...

Książka bardzo poruszająca...