Kolejny kryminał, kolejny debiut.
Z niesłabnącym zaciekawieniem sięgam po początki kolejnych serii, porównuję i poszukuję autorów, którzy zauroczyliby mnie porównywalnie do tych już ulubionych. Nie udaje się to wielu. Debiut Kristiny Ohlsson jednak zdecydowanie zasługuje na uwagę.

Na plus trzeba zaliczyć fakt, że książka wciąga od pierwszych stron, choć nie wywołuje dreszczyku na plecach. Czyta się łatwo i przyjemnie ze względu na niezły styl autorki, mimo że tematyka bynajmniej lekka i przyjemna nie jest – zbrodnie popełniane na dzieciach nigdy takie nie są. Plus to również ciekawa trójka detektywów, z których największą sympatią obdarzyłam Frederikę Bergman. Mimowolnie włączyła mi się kobieca solidarność i stawałam po jej stronie ilekroć była dyskryminowana przez panów.
Dziwnym zabiegiem wydało mi się długie wałkowanie jednej zbrodni, a potem dodawanie kolejnych jakby na prędko. I trochę szkoda, że autorka nie pochyliła się bardziej nad genezą zdarzeń i czynnikami, które ukształtowały sprawcę zbrodni.
Ale całość niewątpliwie interesująca.

Kolejny kryminał, kolejny debiut.
Z niesłabnącym zaciekawieniem sięgam po początki kolejnych serii, porównuję i poszukuję autorów, którzy zauroczyliby mnie porównywalnie do tych już ulubionych. Nie udaje się to wielu. Debiut Kristiny Ohlsson jednak zdecydowanie zasługuje na uwagę.

Na plus trzeba zaliczyć fakt, że książka wciąga od pierwszych stron, choć nie wywołuje...