Wypożyczyłam tę książkę ze względu na tytuł, jako że jestem wielbicielką Japonii i wszystkiego, co z tamtejszą kulturą związane. Nie wpadłam na pomysł, żeby przeczytać opis na okładce, dlatego w domu przeżyłam mały szok - Malezja. Czytać - nie czytać? Postanowiłam przeczytać mimo wszystko... i w sumie nie żałuję.
Pierwsze sześć stron - tragedia. Potem stopniowo coraz lepiej. Co prawda nie jest to powieść,którą czyta się w jeden dzień, zapominając o jedzeniu, byle tylko dowiedzieć się, co dalej:
Główna bohaterka jest denerwująco bierna w każdej sytuacji i nie potrafi zawalczyć ani o pieniądze, ani o wolność, ani nawet o miłość. Do tego trudno znaleźć choć jeden moment,kiedy jest naprawdę bezwarunkowo szczęśliwa.
Jej pasierbica, Rubini, wydaje się dużo ciekawsza, jednak jej wątek nie został wystarczająco rozwinięty.
Mimo to, powieść ma swój urok, do którego z pewnością przyczynia się nietuzinkowa postać uzdrowicielki Maji ( choć jak na mój gust jej niektóre monologi były trochę za długie),a także epizody z Kupu. Książkę ratują elementy historyczne i kulturowe, a także garść aforyzmów, pojawiających się co jakiś czas w rozmowach.

Wypożyczyłam tę książkę ze względu na tytuł, jako że jestem wielbicielką Japonii i wszystkiego, co z tamtejszą kulturą związane. Nie wpadłam na pomysł, żeby przeczytać opis na okładce, dlatego w domu przeżyłam mały szok - Malezja. Czytać - nie czytać? Postanowiłam przeczytać mimo wszystko... i w sumie nie żałuję.
Pierwsze sześć stron - tragedia. Potem stopniowo coraz...