nie zgadzam się z nellanną.
zamknięcie postaci tak nietuzinkowej, jak Anaïs Nin, w etykietkach takich jak 'wypociny' czy 'nimfomania' jest niesamowicie krzywdzące i dla jej osoby, i dla jej prozy. dostajemy w ręce dziennik Anaïs - czyli z definicji zapis intymnych przeżyć, wrażeń i odczuć. z zapisków Anaïs wyłania się portret kobiety świadomej siebie, krytycznej wobec rzeczywistości, ze sporymi skłonnościami do intraspekcji, ale zarazem - emocjonalnej, uczuciowej i skorej do odkrywania prawdy o samej sobie. Anaïs Nin nie pragnie epatować wulgarnością (to pozostawia, jak sama zaznacza, Millerowi, z którym się przyjaźniła), nie pisze dla poklasku, choć swoimi notatkami dzieli się z przyjaciółmi czy licznymi psychoanalitykami. niekiedy między zdaniami czai się spora zmysłowość i erotyzm, choć rzeczywiście - więcej miejsca zajmują próby odpowiedzi na pytanie o własną tożsamość czy granice charakteru - co do tych ostatnich, Simone de Beauvoir twierdziła, że 'kobieta jest stawaniem się, ale w stawaniu się należy zdefiniować jej możliwości'. dziennik Anaïs to próba zdefiniowania siebie, z całym ciężarem kobiecości i własnych zdolności twórczych.

nie zgadzam się z nellanną.
zamknięcie postaci tak nietuzinkowej, jak Anaïs Nin, w etykietkach takich jak 'wypociny' czy 'nimfomania' jest niesamowicie krzywdzące i dla jej osoby, i dla jej prozy. dostajemy w ręce dziennik Anaïs - czyli z definicji zapis intymnych przeżyć, wrażeń i odczuć. z zapisków Anaïs wyłania się portret kobiety świadomej siebie, krytycznej wobec...