Mimo, że nie czytałem pierwszej części, to bardzo szybko się wciągnąłem. Powieść fantasy z elementami historii, troszkę przeraża, intruguje i trzyma w napięciu.

Sam pomysł też jest niezwykle interesujący w mojej ocenie. Carski pułkownik musi zmierzyć się z dawnymi kompanami i dokończyć to, co nie zostało zakończone w I tomie... Wszystko to w scenerii XIX wiecznej Rosji. Sam klimat książki urzeka i powoduje, że staje się ona jeszcze bardziej mroczna, a chłód zimy może dodatkowo mrozić krew w żyłach czytelnika...

Podobno powieść ta ma aż 5 tomów, albo miała mieć... W Polsce spotkałem się tylko z tym i wcześniej powstałym - "Dwunastu"

Mimo, że nie czytałem pierwszej części, to bardzo szybko się wciągnąłem. Powieść fantasy z elementami historii, troszkę przeraża, intruguje i trzyma w napięciu.

Sam pomysł też jest niezwykle interesujący w mojej ocenie. Carski pułkownik musi zmierzyć się z dawnymi kompanami i dokończyć to, co nie zostało zakończone w I tomie... Wszystko to w scenerii XIX wiecznej Rosji....

po pierwszym tomie obawiałem się, że kolejna powieść Jespera Kenta będzie powielała błędy z pierwszego tomu, autor na szczęście wyciągnął wnioski, książka jest bardziej zaskakująca, dodatkowym smaczkiem opis Sankt Petersburga chyba pisarz zafascynował się miastem.

Zastanawiam się czy nie warto przeczytać tylko drugiego tomu, większość wątków i tak została przypomniana

po pierwszym tomie obawiałem się, że kolejna powieść Jespera Kenta będzie powielała błędy z pierwszego tomu, autor na szczęście wyciągnął wnioski, książka jest bardziej zaskakująca, dodatkowym smaczkiem opis Sankt Petersburga chyba pisarz zafascynował się miastem.

Zastanawiam się czy nie warto przeczytać tylko drugiego tomu, większość wątków i tak została przypomniana

Wreszcie książka o takich wampirach o jakich powinno się czytać - żadne piękne, troskliwe istotki świecące na słońcu, ale wyrachowani mordercy, kombinatorzy i czarne (blade?) charaktery. Dodatkowe osadzenie ich w Rosji z XIX wieku powinno sprawić, że książkę czyta się jednym tchem. Niestety tak nie jest, momentami czuć znużenie ciągłym podróżowaniem z miejsca na miejsce, przedstawianiem kolejnych postaci, które praktycznie nic nie wnoszą do fabuły. Jedynie postacie Aleksieja Daniłowa i Richarda Caina sprawiają, że nasza uwaga rośnie w miarę czytania.

Wreszcie książka o takich wampirach o jakich powinno się czytać - żadne piękne, troskliwe istotki świecące na słońcu, ale wyrachowani mordercy, kombinatorzy i czarne (blade?) charaktery. Dodatkowe osadzenie ich w Rosji z XIX wieku powinno sprawić, że książkę czyta się jednym tchem. Niestety tak nie jest, momentami czuć znużenie ciągłym podróżowaniem z miejsca na miejsce,...

Zwykle bywa tak, że zniechęcona średniej jakości pierwszym tomem, nie sięgam już po kolejne części danej serii. Powieść „Dwunastu”, otwierająca pięciotomowy cykl historycznej fantasy umiejscowionej w carskiej Rosji, rozczarowała mnie na tyle, że nie miałam ochoty na kolejne spotkanie z twórczością Jaspera Kenta. Postanowiłam jednak dać mu drugą szansę i okazało się, że autor ten to zdecydowanie osoba, która uczy się na własnych błędach. Naprawdę warto było pomęczyć się przy raczej kiepskim pierwszym tomie po to tylko, by w końcu w moje ręce trafiło „Trzynaście lat później”.

Jak wskazuje tytuł akcja powieści dzieje się trzynaście lat po wydarzeniach opisanych w poprzedniej części. Głównym bohaterem nadal jest Aleksiej Iwanowicz Daniłow, jedyny żołnierz, który przeżył spotkanie z wołoskimi wurdałakami, czyli ni mniej, ni więcej tylko wampirami w najczystszej postaci. Nie wydelikaconymi, wymuskanymi „Edwardami”, lecz okrutnymi bestiami, których głównym motorem działania jest żądza krwi. Daniłow, przekonany o śmierci całego wampirzego oddziału, pnie się po szczeblach kariery, aż w końcu zostaje pułkownikiem i szpiegiem pracującym bezpośrednio dla cara, Aleksandra I. Spokojne życie Aleksieja przerywa zaszyfrowana wiadomość napisana czerwoną farbą na ścianie jego pokoju. Szkopuł w tym, że wszyscy ludzie znający ten szyfr zginęli w trakcie wojny z Francją dwanaście lat wcześniej. Daniłow ponownie zostaje wciągnięty w nierówną walkę z wurdałakami i ludźmi, którzy okazują się znacznie bardziej niebezpieczni niż krwiożercze stwory.

Fabuła powieści została znacznie lepiej skonstruowana niż w pierwszym tomie. Jest bardziej wciągająca i przemyślana, a autor nie ograniczył się do jednego czy dwóch głównych wątków, jak poprzednio. Wydarzenia opisywane w książce poznajemy z perspektywy kilku postaci - Aleksieja, jego dzieci, a nawet samego cara. Dzięki przedstawieniu różnych punktów widzenia, opowiedziana historia nabiera głębszego znaczenia.

W „Trzynaście lat później” Kent bardzo zgrabnie połączył fakty historyczne z fikcją literacką. Niektórym wydarzeniom nadał nowe znaczenie, przedstawił je z zaskakującego punktu widzenia. W przeciwieństwie do „Dwunastu”, w drugim tomie serii po prostu czuć klimat dziewiętnastowiecznej Rosji. W interesujący sposób autor wykorzystał pewną ciekawostkę na temat śmierci Aleksandra I, nie będę jednak zdradzać szczegółów, by nie zepsuć Wam przyjemności czytania i efektu zaskoczenia.

Powieść napisana jest żywym, plastycznym językiem, co sprawia, że czyta się ją szybko i przyjemnie. Momentami nużył mnie jedynie wątek dekabrystów, planujących zamach stanu, jednak był on ważny dla dalszych losów głównego bohatera, więc zdaję sobie sprawę, że był konieczny.

„Trzynaście lat później” to doskonały przykład na to, że każdej książce i pisarzowi warto dać drugą szansę, a słaby początek nie musi oznaczać kiepskiej kontynuacji – bo jak powiedział klasyk, prawdziwego faceta poznaje się po tym jak kończy, a nie jak zaczyna. Powieść polecam przede wszystkim miłośnikom historii oraz wampirów w wersji „tradycyjnej”, a nie „pseudo- romantycznej”.

Zwykle bywa tak, że zniechęcona średniej jakości pierwszym tomem, nie sięgam już po kolejne części danej serii. Powieść „Dwunastu”, otwierająca pięciotomowy cykl historycznej fantasy umiejscowionej w carskiej Rosji, rozczarowała mnie na tyle, że nie miałam ochoty na kolejne spotkanie z twórczością Jaspera Kenta. Postanowiłam jednak dać mu drugą szansę i okazało się, że...

Książka dla osób lubiących intrygi, tajemnice oraz panującą w Rosji dynastię Romanowów. Napisana lekkim piórem dlatego pochłania się ją w bardzo szybkim tempie. Wiele wątków które się wzajemnie uzupełniają. Po raz pierwszy wurdałaki ukazane są w sposób w jaki zawsze powinny. Plus za nieprzewidywalność, zakończenie mnie zdziwiło. Jedyną wadą tej książki jest to iż ta żądza zemsty i ludzkiej krwi była dosyć mała. Gdzie ta rozlewająca się krew płynąca Newą??

Książka dla osób lubiących intrygi, tajemnice oraz panującą w Rosji dynastię Romanowów. Napisana lekkim piórem dlatego pochłania się ją w bardzo szybkim tempie. Wiele wątków które się wzajemnie uzupełniają. Po raz pierwszy wurdałaki ukazane są w sposób w jaki zawsze powinny. Plus za nieprzewidywalność, zakończenie mnie zdziwiło. Jedyną wadą tej książki jest to iż ta żądza...

Cieszę się z faktu, że jak kupowałam pierwszą część od razu wzięłam drugą.
Ta część miała więcej niedopowiedzeń, była bardziej zagadkowa, więcej akcji, więcej przemyśleń - nie tylko Aleksieja Iwanowicza, ale i jego syna, a także cara, czy nawet małej Tamary - córki Lioszy i Dominikiji przez co była ciekawsza i dzięki temu poznaliśmy kilka spojrzeń na jedną sytuację.
Więcej dowiadujemy się o postaci Judy, który podaje się jeszcze za Richarda Caina (przed carem),a także za Wisilija Denisowicza - przed żoną i synem Aleksieja. Postać Judy jest najbardziej intrygującą postacią i dalej nie jest wyjaśnione, kim on jest tak naprawdę i jakie jeszcze skrywa tajemnice.
Koniec w gruncie rzeczy był banalny, ale raczej nie do przewidzenia. Nie do pogodzenia dla mnie jest fakt, iż Marfa z Aleksiejem nie porozmawiali ze sobą, mimo, że Daniłow to obiecał.

Koniec końców: ta część jeszcze bardziej wciąga, niż pierwsza. Jest więcej o relacjach w rodzinie Romanowów, chociaż nie do końca muszą być one prawdziwe, niektóre są nieco na wyrost moim zdaniem. Ta carska rodzina dalej skrywa tyle sekretów, że nie sposób je zweryfikować. Dalej jest ciekawa, dalej jest taką 'perełką' dla elit, które mogą się nią zajmować, analizować. Historia jest bardzo ciekawa (pomijając te momenty z krwią, świńską kiszką),pełna emocji, zarówno tych negatywnych, jak pozytywnych.
Polecam ja każdemu, kto lubi czytać o wampirach, które są przedstawione w niebanalny sposób na tle wydarzeń historycznych.

Cieszę się z faktu, że jak kupowałam pierwszą część od razu wzięłam drugą.
Ta część miała więcej niedopowiedzeń, była bardziej zagadkowa, więcej akcji, więcej przemyśleń - nie tylko Aleksieja Iwanowicza, ale i jego syna, a także cara, czy nawet małej Tamary - córki Lioszy i Dominikiji przez co była ciekawsza i dzięki temu poznaliśmy kilka spojrzeń na jedną sytuację.
Więcej...

Nie spodziewałem sie takiego zakonczenia... Ksiazka genialna jak na moj gust. Intryga jest w niej zawiła tak ze ledwo czasami lapalem o co chodzi. Nie moge sie juz doczekac kolejnych czesci.

Nie spodziewałem sie takiego zakonczenia... Ksiazka genialna jak na moj gust. Intryga jest w niej zawiła tak ze ledwo czasami lapalem o co chodzi. Nie moge sie juz doczekac kolejnych czesci.

Ciekawa historia w czasach carskiej Rosji zawierająca fantastykę i odrobinę spisków i intryg. Bardzo ciężko jest ciekawie opowiedzieć historię w okresie dawnych wieków o czym przekonuje nas a przynajmniej mnie Pilipiuk gdzie jego "Dzień wskrzeszenia" to zwykły chłam w porównaniu z tym co mamy tutaj, ale to moja osobista opinia. Wracając do książki autor bardzo wyraźnie zastosował pewien schemat konfrontacji dwóch bohaterów przebiegłego Judę i wiernego Carowi Aleksieja. Ich pojedynki i zmagania nie wątpliwie stanowią największy smaczek tej książki, a szczególnie postać "tego złego" zasługuję na uwagę. Poza tym jej nie jakim walorem jest przekazanie niejakiej wiedzy historycznej na temat ówczesnych czasów. Książkę z czystym sercem polecam.

Ciekawa historia w czasach carskiej Rosji zawierająca fantastykę i odrobinę spisków i intryg. Bardzo ciężko jest ciekawie opowiedzieć historię w okresie dawnych wieków o czym przekonuje nas a przynajmniej mnie Pilipiuk gdzie jego "Dzień wskrzeszenia" to zwykły chłam w porównaniu z tym co mamy tutaj, ale to moja osobista opinia. Wracając do książki autor bardzo wyraźnie...