Mam z tą książką problem.
Może lepiej byłoby opowiedzieć tę historię za pomocą języka filmowego (i wyciąć dłużyzny, a przy okazji nieco wulgaryzmów). Niewykluczone, że powstałoby coś na miarę „Jabłek Adama” (jednego z moich ulubionych filmów).
A tak?
Bohater a zarazem narrator to Słowianin, ale to raczej konstrukcja z cyklu „jak sobie Islandczyk wyobraża bycie Słowianinem”. Otóż Chorwat Tomislav jest absolutnie niewiarygodny i nie, nie dlatego, że jest zabójcą o burzliwej przeszłości, po prostu brak mu tego pierwiastka „słowiańszczyzny”. Autor próbował, ale "Prima aprilis" Novakovicha to nie jest.

Wątki „rhomantyczne” nadają się delikatnie mówiąc do kosza albowiem zostały wyciągnięte z części ciała do której światło nawet w czasie krótkiego islandzkiego lata nie dochodzi (wiarygodność nawet w komediach jest mile widziana). To że emocjonalność bohaterów jest żałosna z pewnością niektórych rozśmieszy, mnie niekoniecznie.
Książka broni się na płaszczyźnie obyczajowości Islandczyków, bohaterowie mimo że są dość płascy wypadają całkiem zabawnie, zwłaszcza ci co bardziej zaangażowani w głoszenie Dobrej Nowiny. Jak tęsknicie za klimatami „101 Reykjavik” to ta książka Was nie rozczaruje. Ja niestety przeczytałam niedawno parę stanowczo zbyt dobrych książek, więc czuję wewnętrzną potrzebę pomędrkowania tonem starej ciotki. Niemniej, przyznaję, że to książka warta uwagi w kategorii czarnego humoru. :)

Mam z tą książką problem.
Może lepiej byłoby opowiedzieć tę historię za pomocą języka filmowego (i wyciąć dłużyzny, a przy okazji nieco wulgaryzmów). Niewykluczone, że powstałoby coś na miarę „Jabłek Adama” (jednego z moich ulubionych filmów).
A tak?
Bohater a zarazem narrator to Słowianin, ale to raczej konstrukcja z cyklu „jak sobie Islandczyk wyobraża bycie...