Nie lubię prozy Waldemara Łysiaka. Stwierdzić muszę otwarcie, że w mojej ocenie, talentu literackiego ten Pan nie posiada, ale za to posiada chęci, a więc pisywał dużo i często. Jakkolwiek seria pod wspólnym tytułem Malarstwo białego człowieka - to nie proza, ale zajmujące eseje o obrazach.
O ile mi wiadomo Pan Waldemar swojego czasu wykładał historię kultury na Politechnice Warszawskiej, a wcześniej studiował jakiś czas we Włoszech historię sztuki. Stąd pewnie jego mocno pogłębione zainteresowania malarstwem.
Co mi się podoba w tej serii, która w najnowszym wydaniu liczy sobie podobno aż 9 tomów? Przeczytałam dotychczas pierwsze trzy i powoli dojrzewam do kolejnych. Lubię ten specyficzny, bardzo osobisty sposób opowiadania o obrazach, jaki Łysiak zastosował w swoim niemal monumentalnym dziele. Każdy starannie wybrany do "prywatnej kolekcji" autora obraz przedstawiony jest w sposób żywy, pełen emocji, zaskakujący i nowatorski. Dzięki temu czytelnik zauważa szczegóły, o których nie miał dotychczas pojęcia, a epoki malarskie nabierają kolorów, życia, smaku - zupełnie inaczej niż w konwencjonalnych pracach na temat historii malarstwa.
Gdyby autorowi udało się pominąć dziwne wtręty o braku kultury u innych niż biała ras, a także żałosne w swej bezradności, złośliwe "wycieczki" pod adresem kobiet, byłoby to opracowanie z zakresu historii sztuki, które mogłabym gorąco polecić nawet osobom, które normalnie nie lubią czytać książek o tej tematyce.
Dużym atutem książki są doskonałe reprodukcje, a nieco mniejszym nietuzinkowa, ale nazbyt strojna w purpurę i złoto, szata graficzna.

Nie lubię prozy Waldemara Łysiaka. Stwierdzić muszę otwarcie, że w mojej ocenie, talentu literackiego ten Pan nie posiada, ale za to posiada chęci, a więc pisywał dużo i często. Jakkolwiek seria pod wspólnym tytułem Malarstwo białego człowieka - to nie proza, ale zajmujące eseje o obrazach.
O ile mi wiadomo Pan Waldemar swojego czasu wykładał historię kultury na...