Jestem ogromną miłośniczką zwierząt, a przez mój dom przewinęło się mnóstwo przeróżnych gryzoni. Nikogo więc nie powinno dziwić, że kiedy zobaczyłam w bibliotece książkę z taką przeuroczo-mysią okładką, od razu się na nią rzuciłam :)
Czytając "Dom obiecany", łatwo oskarżyć pana Kilworth'a o bycie nie człowiekiem, lecz... gryzoniem. Pisarz w najdrobniejszych szczegółach opisał świat tych malutkich zwierząt, przy czym nie znajdziemy jakiś długich opisów, ale wszystko jest naturalnie wkomponowane w fabułę książki. Kiedy zagłębiasz się w lekturę, myślisz jak mysz, czujesz jak mysz, postrzegasz świat jak mysz. A kiedy nagle oderwiesz się od czytania, ze zdumieniem odkrywasz, że znajdujesz się w innym świecie i... o kurcze! jesteś znienawidzonym przez myszy golcem!
Książka ma ponad 400 stron, co oznacza dłuższy czas przyjemności. Od samego początku fabuła wciąga i wprowadza nas w genialnie wykreowany świat. Wszystkie wątki, zarówno główny, jak i poboczne, są bardzo dobrze, porządnie rozbudowane. Oprócz momentów humorystycznych znajdziemy również te mrożące krew w żyłach. Zaskakujące, nieoczekiwane zwroty akcji, wspaniałe dialogi, które świetnie odzwierciedlają charakter poszczególnych bohaterów i emocje towarzyszące różnym sytuacjom. Samych postaci jest ogromna ilość, a każda ma swoje unikatowe usposobienie i historię.
Powieść doskonała pod każdym względem. Nie mogła zostać lepiej napisana.

Jestem ogromną miłośniczką zwierząt, a przez mój dom przewinęło się mnóstwo przeróżnych gryzoni. Nikogo więc nie powinno dziwić, że kiedy zobaczyłam w bibliotece książkę z taką przeuroczo-mysią okładką, od razu się na nią rzuciłam :)
Czytając "Dom obiecany", łatwo oskarżyć pana Kilworth'a o bycie nie człowiekiem, lecz... gryzoniem. Pisarz w najdrobniejszych szczegółach...