Powrót do przeszłości, i to dość mocno, ponieważ musiałam się cofnąć w czasie o jakieś 15 lat. Kiedy zobaczyłam tę książkę na bibliotecznej półce, wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Powód 1, i chyba najważniejszy, nie udało mi się skończyć tej trylogii za pierwszym podejściem, 15 lat temu, ponieważ nie było ostatniego tomu w bibliotece, w której wtedy książki wypożyczałam. A pamiętam to wrażenie, jakie na mnie zrobiła. Kiedyś był czas, że żyłam książkami Tolkiena, Lewisa, całą biblioteczną fantastyką i mocno ją przeżywałam. A jest w tej książce kilka wątków, które nastolatce z końca XX wieku bardzo się podobały, nawet jeśli były wtórne, a nawet jawnie skopiowane z innych twórców. Teraz, gdy drugi raz przeczytałam pierwszy tom, widzę to jasno i wyraźnie. Niemniej, nic (oprócz początkowych oporów przed mocno stylizowanym językiem, dziś nikt już tak nie pisze!) nie powstrzymywało mnie przed odczuwaniem tej nostalgii i zadowolenia, że w końcu dowiem się, jak ta historia się zakończy... Zaraz biegnę do biblioteki po drugi i trzeci tom (aby nikt ani nic nie przeszkodziło mi w dokończeniu serii) i zagłębiam się w Fionavarski Gobelin :)

Powrót do przeszłości, i to dość mocno, ponieważ musiałam się cofnąć w czasie o jakieś 15 lat. Kiedy zobaczyłam tę książkę na bibliotecznej półce, wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Powód 1, i chyba najważniejszy, nie udało mi się skończyć tej trylogii za pierwszym podejściem, 15 lat temu, ponieważ nie było ostatniego tomu w bibliotece, w której wtedy książki wypożyczałam....