Miła odskocznia jeżeli chodzi o czytanie książek i chwilowy relaks przy komiksie. Świetne rysunki oraz bardzo krwawe historie. Jak nie jestem fanem komiksów tak po lekturze tego mam same pozytywne wrażenia. Polecam miłośnikom horroru bo warto zaliczyć ten komiks.

Miła odskocznia jeżeli chodzi o czytanie książek i chwilowy relaks przy komiksie. Świetne rysunki oraz bardzo krwawe historie. Jak nie jestem fanem komiksów tak po lekturze tego mam same pozytywne wrażenia. Polecam miłośnikom horroru bo warto zaliczyć ten komiks.

Lubię Mastertona, choć niebezkrytycznie (czasem pisze lepiej, czasem gorzej). Z chęcią sięgnęłam po zbiór krótkich historii, każdej na swój sposób wyjątkowej. Wymienię te, które najbardziej mi się podobały:
1. "Żal" - po przeczytaniu długo "siedziała" mi w głowie. Pięknie zilustrowana przez Michała Gałka.
2. "Gra Bi-dżing" - ta historia aż się prosi o rozwinięcie i pozostawia niedosyt.
Najmniej przypadł mi do gustu: "Eryk Pasztet" i "Korzeń wszelkiego zła", chociaż Eryka można docenić za to, że jednak wywołuje taki efekt, jaki ma wywołać: jest obrzydliwy, ale ciekawy; szybko się go czyta.
Dodam jeszcze, że bardzo podobał mi się również styl rysowania Michała Janusika - najbardziej realistyczny ze wszystkich zebranych prac.

Lubię Mastertona, choć niebezkrytycznie (czasem pisze lepiej, czasem gorzej). Z chęcią sięgnęłam po zbiór krótkich historii, każdej na swój sposób wyjątkowej. Wymienię te, które najbardziej mi się podobały:
1. "Żal" - po przeczytaniu długo "siedziała" mi w głowie. Pięknie zilustrowana przez Michała Gałka.
2. "Gra Bi-dżing" - ta historia aż się prosi o rozwinięcie i...

Masterton mi nie leży, dotychczasowe próby zapoznania się z jego twórczością kończyły się fiaskiem, a niesmak towarzyszył mi jeszcze przez długi czas po skończeniu lektury. Tym razem znowu wzięłam się za bary z autorem, chociaż forma jest zupełnie inna. Chciałam się przekonać, czy dorobek Mastertona może być lepszy w sytuacji, kiedy za jego interpretację biorą się inni twórcy. To był ostateczny test, który miał mi dać odpowiedź na pytanie: czy mam problem z samym autorem, czy mą awersję budzi jedynie jego warsztat.

Cóż, okazało się że jedyną słuszną opcją musi być ta pierwsza, bowiem nie czerpałam żadnej satysfakcji ze zgłębiania przedstawionych w tej antologii historii. Fabularnie jest słabiutko, przewidywalnie, mało zaskakująco, wcale nie strasznie, ani klimatycznie. Opowieści snute przez autora stoją tak daleko od logiki, że nie da się tego usprawiedliwić gatunkiem – zaś same pomysły postrzegam jako wtórne i dające się rozszyfrować w oka mgnieniu. Plus stanowi warstwa wizualna – jako osobie raczkującej w świecie komiksów, możliwość przeczytania zbioru zawierającego efekt pracy autorów reprezentujących różne style, inaczej operujących kreską, stanowiła nie lada gratkę. I jedynie to sprawiło, że doczytałam ten tytuł do końca.

Pomimo spełnienia oczekiwań warstwy wizualnej, nie mogę ocenić tej pozycji w oderwaniu od fabuły – a szkoda, bo ocena byłaby znacznie wyższa.

Masterton mi nie leży, dotychczasowe próby zapoznania się z jego twórczością kończyły się fiaskiem, a niesmak towarzyszył mi jeszcze przez długi czas po skończeniu lektury. Tym razem znowu wzięłam się za bary z autorem, chociaż forma jest zupełnie inna. Chciałam się przekonać, czy dorobek Mastertona może być lepszy w sytuacji, kiedy za jego interpretację biorą się inni...