Od zawsze podobał mi się styl prozatorski Ishiguro - spokojny, nastrojowy... Autor potrafi opisywać uczucia i emocje w sposób nienachalny i bardzo prawdziwy. Jego niewymuszona, intuicyjna wrażliwość momentami jest po prostu urzekająca. Nie inaczej jest w przypadku bardzo nietypowej powieści w jego dorobku - "Niepocieszonego".

Niezwykłym, nienazwanym miastem w środkowej Europie, w którym toczy się akcja "Niepocieszonego", rządzi pokręcona logika rodem z dziwacznego snu. Tu nie obowiązują żadne reguły - czas raz przyspiesza, raz zwalnia, (nie)rzeczywistość jest jakby płynna, zmienna.

"Niepocieszony" jest książką wielowątkową i wielopłaszczyznową; w pewnym sensie może wręcz aspirować do miana powieści totalnej. Narrator, światowej klasy pianista nazwiskiem Ryder, wysuwa się siłą rzeczy na pierwszoplanową postać fabuły, ale nie mniej ważne są losy całej masy innych postrzeleńców - polskiego dyrygenta Brodsky'ego oraz panny Collins, Sophie i Borisa, Gustava i boyów hotelowych, Christoffa, Fiony, Parkhursta... Mnie osobiście najbardziej poruszyła tragiczna historia rodziny Hoffmanów.

Powieść czyta się moim zdaniem raczej gładko, choć może się ona miejscami nieco dłużyć. Przydługie monologi, mnogość najróżniejszych wątków, do tego ta ciężka, jakby senna atmosfera... Niewątpliwie nie jest to książka dla każdego, trzeba jej okazać na początku trochę wyrozumiałości. Mogę ją jednak z czystym sumieniem polecić każdemu fanowi nieoczywistej, wysmakowanej literatury.

Ciekawa i oryginalna powieść.

Od zawsze podobał mi się styl prozatorski Ishiguro - spokojny, nastrojowy... Autor potrafi opisywać uczucia i emocje w sposób nienachalny i bardzo prawdziwy. Jego niewymuszona, intuicyjna wrażliwość momentami jest po prostu urzekająca. Nie inaczej jest w przypadku bardzo nietypowej powieści w jego dorobku - "Niepocieszonego".

Niezwykłym, nienazwanym miastem w środkowej...