Pokryta arktycznym lodem Ziemia kłamstw przeszywa na wskroś swoją surowością. Jest bolesna jak niezabliźnione rany, szorstka jak spracowane ręce matki, chłodna jak skandynawski klimat. To historia pewnego domu, którego zimne ściany serdecznie witają tylko jednego gościa. Samotność.

Dom w Byneset jest dokładnie taki, jak na okładce książki. Zimny. Surowy. Tajemniczy. Kiedyś mieszkała w nim szczęśliwa rodzina. Dziś, puste pokoje, zwiędłe kwiaty i wyblakłe obrazy przechowują w sobie pamięć o dawnych domownikach. W gospodarstwie rodziny Neshov zostali już tylko Anna z mężem oraz jeden z ich synów – Tor. Gdy osiemdziesięcioletnia Anna dostaje nagłego wylewu, Tor postanawia zawiadomić swoich dwóch braci, którzy opuściwszy przed laty rodzinne strony, nigdy więcej nie dali już żadnego znaku życia. Wszyscy żyją w innych światach, odległych od siebie o dystans odbierający poczucie przynależności, bliskości i wspólnoty. W obliczu ciężkiej choroby matki, wszyscy trzej bracia gromadzą się w Byneset, by tam, na zgliszczach swojego dzieciństwa, podjąć próbę oswojenia własnych lęków i obaw. Do domostwa przybywa także Torunn, córka Tora, którą on sam widział tylko raz w życiu. To jednak nie koniec niespodzianek. Wkrótce wszyscy poznają tajemnicę, która na zawsze zmieni ich stosunek do matki, ojca… a także do siebie nawzajem.

Ziemia kłamstw to opowieść o ludziach, których z racji więzów krwi, ośmielono się nazwać rodziną. Skrajnie różni od siebie mężczyźni : Tor - hodowca świt, Margido – właściciel małego zakładu pogrzebowego, Erlend – ekscentryczny kreator dekoracji wystawowych, muszą wynieść się ponad żal i niespełnione nadzieje, by wspólnie czuwać przy umierającej matce. Niespodziewanemu spotkaniu, po długich latach milczenia, towarzyszy atmosfera zbliżających się świąt Bożego Narodzenia. Czy tym razem bracia spędzą je przy wspólnym stole? Czy zdołają zasnąć spokojnie w domu, w którym każdy kąt kryje dawne wspomnienia? Czy w końcu podejmą wyzwanie rzucone im przez los i przełamią lodową taflę wzajemnej obojętności?

Powieść Anne B. Ragde jest doskonała w swoim minimalizmie. Każde słowo jest tu potrzebne, pasujące, obdarzone właściwym znaczeniem. Ziemię kłamstw charakteryzuje bardzo solidna i przemyślana struktura, która przejawia się w zróżnicowanej perspektywie narracyjnej. Każdy rozdział przedstawia doświadczenia innego bohatera, stopniowo wprowadzając czytelnika do hermetycznego świata danej postaci. Niezwykle precyzyjne portrety psychologiczne zostały zbudowane na wnikliwej obserwacji oraz dbałości o szczegół. Gospodarczą naturę Tora oraz jego przywiązanie do tradycji poznajemy po tym, jak traktuje swoje zwierzęta. Ekscentryczność Erlenda oparta zostanie na podstawie jego miłości do… kolekcjonowania figurek Svarovskiego. Natomiast osamotnienie Margida ukryte zostanie w czynnościach składających się na rutynę pracy w zakładzie pogrzebowym.

W zachowaniu bohaterów, jak i w całej powieści dominuje skandynawska surowość. Klimat Ziemi kłamstw przywołuje na myśl chłód norweskich fiordów. Skrupulatne opisy zahaczają momentami o naturalizm. Rzeczowa narracja oraz przemyślane działania bohaterów pozbawione gorączkowej szamotaniny, działają jednak na wrażliwość czytelnika. Ziemia kłamstw porusza do głębi, jej chłód przeszywa do szpiku kości. Autorka prowadzi nieustanną grę z czytelnikiem, zmusza do namysłu, do odkrywania nowych tajemnic rodzinnych na własną odpowiedzialność. Zaskakuje znienacka wymownym milczeniem, a w końcu… szokującym zakończeniem.

Doskonała powieść obyczajowa osnuta tajemnicą, ciszą i spokojem norweskich bezdroży. Polecam – dla odmiany gorąco!

Pokryta arktycznym lodem Ziemia kłamstw przeszywa na wskroś swoją surowością. Jest bolesna jak niezabliźnione rany, szorstka jak spracowane ręce matki, chłodna jak skandynawski klimat. To historia pewnego domu, którego zimne ściany serdecznie witają tylko jednego gościa. Samotność.

Dom w Byneset jest dokładnie taki, jak na okładce książki. Zimny. Surowy. Tajemniczy. ...