Po czwarty tom sagi "Zawsze jest przebaczenie" sięgnęłam zaraz po przeczytaniu poprzedniego, który może nie zatrzasnął za czytelnikiem drzwi, ale jakoś tak logicznie fabularnie kończył serię. Coś się popsuło, nie wyszło, zawiodło, członkowie rodziny Neshov rozeszli się każdy w swoją stronę, a gospodarstwo zostało opuszczone. Każdy próbuje żyć własnymi sprawami, skupiając się na tu i teraz, tylko czasem wracając do przeszłości myślami, zastanawiając się nad tym, co poszło nie tak i nad tym, gdzie samemu popełniło się błędy, gdzie zawiodło. To bardzo nastrojowa część, delikatna, nostalgiczna, pokazująca to, co bohaterom w duszy gra, przerywana scenami z nowego, trochę sielankowego i przerysowanego, życia rodzinnego Erlenda w Danii, które pochłania go niemal całkowicie. Uznałam, że kontynuacja sagi przez autorkę to dobry pomysł. Doceniam w tym tomie uważniejsze pochylenie się nad bohaterami, ale też jakby większą dojrzałość autorki, jej spostrzeżeń, no i ciekawszy, bardziej dopracowany styl.

Po czwarty tom sagi "Zawsze jest przebaczenie" sięgnęłam zaraz po przeczytaniu poprzedniego, który może nie zatrzasnął za czytelnikiem drzwi, ale jakoś tak logicznie fabularnie kończył serię. Coś się popsuło, nie wyszło, zawiodło, członkowie rodziny Neshov rozeszli się każdy w swoją stronę, a gospodarstwo zostało opuszczone. Każdy próbuje żyć własnymi sprawami, skupiając...

Jak dla mnie najsłabszy tom,za dużo o ciążach o których wcześniej się dowiedzieliśmy że dzieci się urodziły i dobrze się rozwijają,a miła strona to że Torunn wtóciła na stare śmiecie i się zbliżyli z Mergido, człowiek jest zwierzęciem stadnym i nie powinien przebywać zbyt długo sam bo szybko dziczeje

Jak dla mnie najsłabszy tom,za dużo o ciążach o których wcześniej się dowiedzieliśmy że dzieci się urodziły i dobrze się rozwijają,a miła strona to że Torunn wtóciła na stare śmiecie i się zbliżyli z Mergido, człowiek jest zwierzęciem stadnym i nie powinien przebywać zbyt długo sam bo szybko dziczeje

Przeczytałam kolejną część sagi o rodzinie Neshov. Pomimo niskich, w porównaniu z poprzednimi książkami, notowań podobała mi się. Torunn w końcu zmądrzała i zaczęła postępować słusznie, dziadek przeniósł się tam gdzie chciał i było mniej wstawek o Duńczykach, które mnie wkurzają. Mam nadzieję, że kolejna będzie równie ciekawa.

Przeczytałam kolejną część sagi o rodzinie Neshov. Pomimo niskich, w porównaniu z poprzednimi książkami, notowań podobała mi się. Torunn w końcu zmądrzała i zaczęła postępować słusznie, dziadek przeniósł się tam gdzie chciał i było mniej wstawek o Duńczykach, które mnie wkurzają. Mam nadzieję, że kolejna będzie równie ciekawa.

Powróciłam do rodziny Neshov. Naprawdę bardzo mi się to spodobało. Przyznam, że czwarta część według mnie była fajniejsza niż trzecia. Odzyskałam sympatię do Torunn. Odnalazła się kobieta, która w pierwszym tomie tak mi się spodobała. Podjęła decyzje, przestała być rozklejona i wściekła, chociaż wciąż wydaje mi się, że bywa zbyt płaczliwa. Również Margido jest o wiele sympatyczniejszy, niż wcześniej. Chętnie go spotykałam i coraz bardziej zaczęłam mu kibicować. Tylko Erlend zrobił się dla mnie irytujący. Troszkę zbyt męcząca jest jego ekscytacja dziećmi i tym wszystkim, co wokół niego się dzieje. Mógłby wrzucić na luz.
Dobrze, że mam tom piąty, bo mogę od razu się w niego zagłębić.

Powróciłam do rodziny Neshov. Naprawdę bardzo mi się to spodobało. Przyznam, że czwarta część według mnie była fajniejsza niż trzecia. Odzyskałam sympatię do Torunn. Odnalazła się kobieta, która w pierwszym tomie tak mi się spodobała. Podjęła decyzje, przestała być rozklejona i wściekła, chociaż wciąż wydaje mi się, że bywa zbyt płaczliwa. Również Margido jest o wiele...

"Najłatwiejsze rozwiązania często są najlepsze". (str.225)

To już czwarta część sagi norweskiej równie ciekawa jak pozostałe. Rodzina przez prawie cztery lata nie utrzymywała ze sobą kontaktów, ograniczając się do rozmów telefonicznych. Torunn zaszyła się u swojego chłopaka pomagając mu w hodowli psów. Nie była tam szczęśliwa zwłaszcza że chłopak okazał się egoistą myślącym tylko o sobie i zaspokajającym swoje seksualne potrzeby na boku. Męczyła się w tym związku.

"Dziadek" przebywa w domu opieki i wreszcie jest szczęśliwy.

Para homoseksualistów spełnia szalone kaprysy oby matek. Zapewniają mającym przyjść na świat dzieciom i ich rodzicielkom wszystko co najlepsze, jak to zwykle w ich przypadku było, nie licząc się z pieniędzmi. Wraz ze zbliżającym się terminem porodu mają coraz więcej wątpliwości o słuszności decyzji. Są przerażeni, że coś złego może stać się ich dzieciom i matkom. Po szczęśliwym rozwiązaniu oszaleli ze szczęścia. Wychowują swoje dzieci, dzieląc się obowiązkami. Ojcostwo ich zmieniło, czuli się spełnieni i jednocześnie dumni z tego , że udało im się stworzyć tak dużą rodzinę.

Dużo w tej części Autorka poświęciła osobie Margido. W jego życiu nastąpił trudny okres. Brak mu było równowagi i harmonii. Był przemęczony, nic go nie cieszyło. Męczył go postęp w branży pogrzebowej, nie nadążał za nim. W swojej pracy był perfekcjonistą, dostosowującym nabożeństwa żałobne i całą oprawę z tym związaną do potrzeb rodziny, starając się ich zadowolić. Pocieszał żałobników, swoją mową starał się ukoić ich ból i żałobę. Czasem sytuacja wymykała się rutynie i to go męczyło, wyczerpywało.

Niespodziewana wizyta Torunn wytraciła go z równowagi, a jednocześnie bardzo zmieniła na korzyść. Torunn nie bardzo wiedziała co począć ze swoim życiem. Zdała sobie sprawę, że decyzje i wybory, których dokonywała do tej pory były złe. Miała dosyć życia na walizkach i ciągłego uciekania przed samym sobą i bliskimi. W końcu podjęła mądrą decyzję o powrocie do gospodarstwa w Neshov. Ta wizyta dobrze zrobiła obu stronom. Zbliżyli się do siebie.

Do podjęcia decyzji o powrocie do gospodarstwa przyczynili się Margido i dziadek, którego kochała i który był jej bliski. Współczuła mu jego ciężkiego do tej pory życia w kłamstwie i poniżeniu. Wybór okazał się trafiony. Mogła sama decydować o wszystkim, a nie wpasowywać się w plany innych. Nowy rozdział życia rozpoczęła od generalnych porządków i planowania zmian. To ją całkowicie pochłonęło, a jednocześnie cieszyło. Wreszcie poczuła się szczęśliwa. Pomoc i wsparcie Margido bardzo jej pomogły. Oboje przeszli pozytywną przemianę. Otworzyli się na siebie, wspierali, doradzali w wielu sprawach. Nawiązała się miedzy nimi nić wzajemnego zrozumienia. Zupełnie inaczej patrzyli teraz na świat.

"Najłatwiejsze rozwiązania często są najlepsze". (str.225)

To już czwarta część sagi norweskiej równie ciekawa jak pozostałe. Rodzina przez prawie cztery lata nie utrzymywała ze sobą kontaktów, ograniczając się do rozmów telefonicznych. Torunn zaszyła się u swojego chłopaka pomagając mu w hodowli psów. Nie była tam szczęśliwa zwłaszcza że chłopak okazał się egoistą...

Jak ja się cieszę, że znalazłam tę sagę. Nie mogę się wprost oderwać od jej bohaterów. Teraz, w czasie świątecznym, bardzo bliski jest mi również temat przemijania - i bardzo polubiłam Margido - i jego starego ojca. Margido prowadzi zakład pogrzebowy i dzięki temu możemy się dowiedzieć bardzo wielu szczegółów takiej pracy. Wszystko napisane jak zwykle pięknym jezykiem, tak dużo tu spokoju, przemyśleń. Szalony Erlend, do którego na początku miałam dużo więcej sympatii, teraz trochę już mnie irytuje, dobrze, że jest jego rozważny partner Krumme, który sprowadza go na ziemię. Wszyscy bohaterowie są pokazani z przeróżnych stron, obserwujemy ich rozwój i dzięki temu dobitnie widać, że nie znając kogoś, jego życiowego bagażu, nie mamy prawa go osądzać - zazwyczaj swoimi kategoriami. Już żałuję, że sięgając po kolejny tom, będę coraz bliżej końca.

Jak ja się cieszę, że znalazłam tę sagę. Nie mogę się wprost oderwać od jej bohaterów. Teraz, w czasie świątecznym, bardzo bliski jest mi również temat przemijania - i bardzo polubiłam Margido - i jego starego ojca. Margido prowadzi zakład pogrzebowy i dzięki temu możemy się dowiedzieć bardzo wielu szczegółów takiej pracy. Wszystko napisane jak zwykle pięknym jezykiem, tak...

Kolejna część sagi pochłonięta. Nic więcej nie mogę dodać, poza wcześniejszymi zachwytami, przy okazji poprzednich części, aby się nie powtarzać.

Kolejna część sagi pochłonięta. Nic więcej nie mogę dodać, poza wcześniejszymi zachwytami, przy okazji poprzednich części, aby się nie powtarzać.

Nudnawa ta część. Określiłabym ją jako opis stabilizacji życiowej bohaterów. Trudne wybory, co nie znaczy, że nie słuszne.

Nudnawa ta część. Określiłabym ją jako opis stabilizacji życiowej bohaterów. Trudne wybory, co nie znaczy, że nie słuszne.

Historia Erlenda Krumme mnie irytuje, choć trzeba to chyba brać na śmiech. Natomiast historie Torunn i Margido - bardzo ciekawe i takie skandynawskie. Świetny relaks od rzeczywistości.

Historia Erlenda Krumme mnie irytuje, choć trzeba to chyba brać na śmiech. Natomiast historie Torunn i Margido - bardzo ciekawe i takie skandynawskie. Świetny relaks od rzeczywistości.

Dla dojrzałego czytelnika bo nie ma tu fajerwerków jest gorzka prawda o nietypowej rodzinie i ludziach. Świetnie opowiedziana, wciągająca historia. Polecam.

Dla dojrzałego czytelnika bo nie ma tu fajerwerków jest gorzka prawda o nietypowej rodzinie i ludziach. Świetnie opowiedziana, wciągająca historia. Polecam.