Książka trafiła w moje ręce całkowicie przez przypadek. Tak się dzieje, kiedy znajdę się na niespodziewanej wyprzedaży i wpadam w amok, zupełnie jak dziecko przy stoisku z cukierkami. Staram się opanować, no ale żeby nie wziąć książki za 5zł?!? Wracając do "Póki rekin śpi". Mam niesamowity bałagan w głowie. Powiem szczerze, że nie znałam wcześniej nazwiska autorki, książka zachęciła mnie tematyką szalonej rodziny widzianej oczami 18-letniej dziewczyny, o której wiemy tyle, że jest związana z żonatym mężczyzną i skrupulatnie oddaje się ćwiczeniu przeróżnych technik perwersyjnego seksu. Urzekło mnie to niesamowicie, jednak po przeczytaniu stwierdzam,iż jest to po prostu kolejna smutna książka. W "Póki rekin śpi" wszyscy są smutni. Matka jest malarką uwięzioną w melancholii i bezradności wobec otaczającego ją świata. Gdzieś tam dostrzegam, że pragnie ognistej miłości, tanga (!) i chyba najzwyczajniej w świecie odrobiny uwagi. Tatuś, mój "ulubiony" bohater, jest człowiekiem totalnie niepojmującej roli ojca, funkcjonowania rodziny. I szczerze, nie chodzi mi o żadne sztywne schematy, rzeczywiście są różne modele szczęśliwej rodziny. Tylko że ten pan jako bohater a la spiderman, człowiek z misją ratowania świata, uszczęśliwia i pomaga wszystkim, tylko nie swojej własnej rodzinie. Irytuje mnie to, bo jestem zdania, że jak już powołujesz coś/kogoś do życia, to jesteś za to odpowiedzialny/odpowiedzialna. Jest jeszcze ciotka. Wyzwolona kobieta XXI wieku. A przynajmniej tak mamy na początku o niej myśleć, ponieważ z czasem zrozumiemy jej prawdziwe oblicze nieszczęśliwej samotnej kobiety, która pragnie być dla kogoś. I to wszystko. Tymczasem porzuca ją kolejny kochanek. W przekroju szalonej rodzinki natkniemy się na babcię. Babcia jest matką ciotki i matki głównej bohaterki, nie przepada za tatusiem i często to manifestuje. Jest jeszcze młodszy brat. Jego świat ogranicza się do bycia molestowanym przez silniejszych kolegów ze szkoły. Nie tylko, bo jest jeszcze gra na fortepianie. Chyba coś na zasadzie terapeutycznej ucieczki przed przykrym, ale całkowicie prawdziwym światem. I wreszcie, nasza główna bohaterka, przedstawicielka rodziny Sevilla Mendoza. Jest dla mnie zupełnie nijaka. Pod względem uległości przede wszystkim. Zdziwiło mnie, że po pierwsze jest przezroczysta. Bez imienia, bez emocji. I nie wmawiajcie mi, że to celowy zabieg autorki, żeby każda z nas mogła się wpasować w ten idiotyczny schemat. Dziewczyna opisuje wszystkich dookoła, o sobie co najwyżej kilka razy powie, że jest szczęśliwa, a także, iż jest świadoma tego, że jest torturowana. Nie wiem jak reszta czytelników, ja dostrzegam tu poważne zaburzenie psychiczne. I to nie z powodu perwersyjnego seksu, bo jestem fanką de Sade. Chodzi raczej o jej wielowymiarową uległość, bycie poddaną, nijaką, bezbarwną, niewidoczną. Niby sobie w życiu radzi. Na pewno lepiej od matki, której totalny brak orientacji w terenie ogranicza jej bezpieczny świat do mieszkania. Jednak, przepraszam bardzo, ale uszkodzenie jelita podczas erotycznej zabawy... To i wszystko inne dobitnie pokazuje mi, że ta dziewczyna ma problem, a oprócz seksu nie łączy jej nic z byciem dorosłym człowiekiem. Ja wiem, że 18-latka może być zagubiona, ale w przypadku bohaterki mam przerażające wrażenie, że autorka pomyliła się w opisie i wstawiła 18 zamiast 13. Domyślam się, że wystarczy mojego podłego monologu na temat tej książki. Ocena "może być" wynika z tego, że książkę przeczytałam całą i na raz. Czyta się lekko, bo rozdziały są zaplanowane tak, żebyś przeczytał/-a jeszcze następny i następny (przecież są takie krótkie...). Jeżeli chcesz poświęcić jeden wieczór na coś dziwnego, epatującego nieszczęściem, samotnością, bezradnością, to książka "Pókim rekin śpi" jest właśnie dla ciebie.

Książka trafiła w moje ręce całkowicie przez przypadek. Tak się dzieje, kiedy znajdę się na niespodziewanej wyprzedaży i wpadam w amok, zupełnie jak dziecko przy stoisku z cukierkami. Staram się opanować, no ale żeby nie wziąć książki za 5zł?!? Wracając do "Póki rekin śpi". Mam niesamowity bałagan w głowie. Powiem szczerze, że nie znałam wcześniej nazwiska autorki, książka...