Åsne Seierstad jest obok Barbary Demick moją ulubioną reporterką. Obie panie łączy niezwykła wrażliwość, umiejętność zdobycia zaufania swoich rozmówców, którzy się przed nimi otwierają, oraz świetny dziennikarski warsztat. Norweżka zasłynęła dzięki relacjom ze stref działań wojennych w Iraku, Afganistanie i Czeczenii. Podróż na Kaukaz była jej pierwszym zawodowym wyjazdem, w który udała się jako dwudziestoczterolatka. Jej szef stwierdził, że łatwiej nauczyć kogoś znającego język rosyjski dziennikarskiego fachu niż dziennikarza języka obcego. W ten sposób ta delikatna i niedoświadczona blondynka znalazła się w kraju spływającym krwią. Następnie, już jako doświadczona pisarka, ponownie do niego wróciła i na podstawie tych doświadczeń napisała "Dzieci Groznego".

Pierwsze strony czyta się dość topornie, ale książka nawet nie wiadomo kiedy zaczyna się rozkręcać i wciąga w wir opowiadanej historii. Niech nie zmyli Was tytuł – nie traktuje ona wyłącznie o dziecięcych ofiarach i sierotach wojny w Czeczenii, lecz jest pogłębionym portretem sytuacji w tym kraju. Mamy tu zarówno analizę mocarstwowej polityki Rosji, jak i osobiste, intymne historie mieszkańców. Konflikt w Czeczenii już dawno wygasł, a republika nie pojawia się na czołówkach gazet. Ale nie myślcie, że kraj został ustabilizowany i wszystko jest w nim, jak należy. Ta książka to doskonale udowadnia.

Åsne Seierstad jest obok Barbary Demick moją ulubioną reporterką. Obie panie łączy niezwykła wrażliwość, umiejętność zdobycia zaufania swoich rozmówców, którzy się przed nimi otwierają, oraz świetny dziennikarski warsztat. Norweżka zasłynęła dzięki relacjom ze stref działań wojennych w Iraku, Afganistanie i Czeczenii. Podróż na Kaukaz była jej pierwszym zawodowym wyjazdem,...