Po przeczytaniu I części po raz pierwszy, postanowiłam nie sięgać po kontynuację. Głównie dlatego, że po zapoznaniu się z opisem "Błękitnej godziny" stwierdziłam, że ta książka tylko mnie zdenerwuje. Dlaczego? Ponieważ pierwsza część zakończyła się dobrze, a tu nagle dowiaduję się, że w drugiej główny bohater "zachoruje", będzie tracił nie tylko nieśmiertelność, ale także pamięć, uczucia i tożsamość. Uznałam, że chyba nie mam tyle cierpliwości, żeby przez to przebrnąć. Ale po przeczytaniu "Ever" po raz drugi zmieniłam zdanie, bo książka ta naprawdę wciąga i jest bardzo dobrze napisana, więc zapragnęłam jednak dowiedzieć się, co będzie dalej. Kupiłam więc "Błękitną godzinę" i mimo wielu słów krytyki, które czytałam na temat tej części, mnie się ona spodobała. Książka od pierwszych stron zaciekawia czytelnika. Od razu zaczyna się coś dziać, brak tu niepotrzebnych i nudnych wstępów, które często można zaobserwować w książkach. W niektórych powieściach np. ciężko czyta się zbyt rozległe opisy (mam na myśli, że w danym momencie nie ma dialogów ani jakiejś konkretnej akcji, tylko czytamy co tam siedzi w głowie głównej bohaterki), natomiast tutaj mi to kompletnie nie przeszkadzało. Myślę, że to sposób pisania autorki sprawia, że czyta się to tak lekko i szybko. Plusem też są krótkie rozdziały. Przynajmniej ja takie wolę.
Jednak mimo tych wszystkich zalet, jest coś co mnie tutaj bardzo zdenerwowało. Mianowicie to, co zrobiła Ever na samym końcu. Wykazała się po prostu wyjątkową głupotą. Od samego początku czuła, że nie może ufać Romano, że jest to zła osoba... I miała na to wiele dowodów. Wszystko zaczęło się psuć, kiedy on się pojawił. Potem jeszcze widziała obraz z przyszłości - Romano, który uśmiecha się z satysfakcją nad martwym ciałem Damena. Kto po czymś takim by mu zaufał? Chyba tylko Ever... Wybrała wiarę w niego, zamiast w dziewczynkę, którą znała z Summerlandu i która wraz z siostrą bliźniaczką jej pomagała.

Ale mimo to nie czuję zniechęcenia do dalszych części. Jeszcze bardziej chcę się dowiedzieć, jak to wszystko się potoczy. I chyba o to chodziło autorce. ;)

Po przeczytaniu I części po raz pierwszy, postanowiłam nie sięgać po kontynuację. Głównie dlatego, że po zapoznaniu się z opisem "Błękitnej godziny" stwierdziłam, że ta książka tylko mnie zdenerwuje. Dlaczego? Ponieważ pierwsza część zakończyła się dobrze, a tu nagle dowiaduję się, że w drugiej główny bohater "zachoruje", będzie tracił nie tylko nieśmiertelność, ale także...