Ponownie zanurzyłam się w mglisty i mroczny świat Avalonu. Po dramatycznych wydarzeniach poprzedniego tomu idziemy niejako z historią do przodu, jednak wydarzenia w życiu poszczególnych bohaterów, ich decyzje, a także zgoda na to żeby kierował nimi ślepy los i magiczne przepowiednie są dla mnie zdumiewające i przyprawiają wręcz o ciarki. Autorka tak kieruje tą historią, że ciężko jest się przyzwyczaić do któregokolwiek z bohaterów, nie mówiąc już o poznaniu ich, co jest dla mnie osobiście niemiłą odmianą po pierwszym, zachwycającym tomie całej serii.

Nadal towarzyszymy poszczególnym kobietom na drodze kapłańskiej oraz mężczyznom w podbijaniu świata podczas niezliczonych wojen, poznawaniu tajemnic przyszłości i układaniu losów świata (w przedziwny i zagmatwany sposób). Towarzyszą temu tajemne, mniej lub bardziej absurdalne obrządki, które tak wiele znaczą dla ludzi z przeróżnych warstw społecznych a są nieodzowną częścią życia kapłanek. Marion zdecydowanie nie lubi religii chrześcijańskiej i jej przywódców (przynajmniej w tamtym etapie swojego życia),widać to po jadzie kapiącym z jej pióra kiedy opisuje spotkania kapłanek z niektórymi przedstawicielami chrześcijan. Innych jednak opisuje jako szalenie tolerancyjnych i przez to dobrych ludzi, ciekawie się o tym czyta widząc zagorzałość w opiniach autorki.

Akcja rozgrywa się bardzo powoli i w zasadzie jest jej dość niewiele, mamy tutaj głównie opisy przepychanek o władzę, przyuczania się do zawodu kapłanki (jakkolwiek miałby on nie wyglądać, bo nie każda z dziewczyn przechodzi przez tą samą drogę),zniszczone miłości, nieudane relacje międzyludzkie i ogólnie ogromny smutek i zawieruchę. Nie powiedziałabym że książka jest fascynująca ale z pewnością ma niezły klimat (autorka naprawdę potrafi przenieść czytelnika w inne czasy) i specyficzne tempo które ja akurat polubiłam. Ten tom nie nazwałabym wybitnym ale z pewnością wyjaśnia sporo rzeczy potrzebnych do lepszego zrozumienia wydarzeń i zachowania osób z tomu pierwszego, co dla fanów z pewnością jest całkiem przyjemnym rozwiązaniem.

Książkę polecam osobom zakochanym w serii i lubiącym powolne tempo książek fantasy, gdzie tylko powierzchownie nic się nie dzieje bo treść skupia się na czymś kompletnie innym. Jak wspomniałam, nie jestem nią tak zachwycona jak tomem pierwszym, ewidentnie autorka nie dotrzymała poziomu, możliwe że nie do końca przemyślała strukturę tej opowieści. Niemniej jednak polecam się zapoznać, to kawałek naprawdę dobrego fantasy.

Ponownie zanurzyłam się w mglisty i mroczny świat Avalonu. Po dramatycznych wydarzeniach poprzedniego tomu idziemy niejako z historią do przodu, jednak wydarzenia w życiu poszczególnych bohaterów, ich decyzje, a także zgoda na to żeby kierował nimi ślepy los i magiczne przepowiednie są dla mnie zdumiewające i przyprawiają wręcz o ciarki. Autorka tak kieruje tą historią, że...

książka fajna lubię książki o Avalonie

książka fajna lubię książki o Avalonie

"Są miejsca, które stykają się jak fałdy na kocu. Jednym z nich jest to, które ludzie zowią Avalonem."

Vernemeton przestało istnieć. Po śmierci Eilan, przewodząca obecnie zgromadzeniu kapłanek, Caillean powraca na świętą górę Tor. Wraz z nią do Kraju Lata przybywa Gawen, syn Eilan, poczęty podczas święta Beltane, który dorasta tu kształcąc się na druida. Młodzieniec otrzymuje także nauki od Pani Krainy Czarów, która zwie go Synem Setki Królów, a pomiędzy nim i jej córką Sianną zawiązuje się szczególna więź. Gawen, poszukując swojej tożsamości, decyduje się na porzucenie Avalonu i udaje się do swojego rzymskiego dziadka, by tam ostatecznie odkryć i zrozumieć swoje przeznaczenie. Avalon na chwilę staje się wreszcie prawdziwym domem Gawena, zanim ten wypełni swój los i wraz z Sianną da początek linii Najwyższych Kapłanek. Na krótko przed swoją śmiercią, Caillean wraz z Panią Starszego Ludu dokonują czynu, na miarę przodków kapłanek, którzy wieki temu przywędrowali zza morza - ukrywa Avalon wśród gęstych mgieł, których nie może przebyć nikt niewtajemniczony. Mija trochę ponad 150 lat. Tajemnice i dawna wiedza są pilnie strzeżone przez kapłanki Avalonu. Dierna, Najwyższa Kapłanka, za podszeptem wizji otrzymanej od Bogini, aranżuje małżeństwo pomiędzy Teleri, jedną ze swoich podopiecznych i Karauzjuszem, nieustraszonym brytyjskim admirałem. Związek ten ma związać mężczyznę nie tylko z Avalonem, ale i z brytyjską ziemią, uczynić go Obrońcą Brytanii, a w przyszłości zaowocować wyzwoleniem i bezpieczeństwem Brytanii i jej ludu. Bogini jednak musi mieć inne plany lub też jej zamysły nie zostały jeszcze całkowicie ujawnione, ponieważ Karauzjusz ginie w wyniku zdrady. Teleri powraca na łono Avalonu, by w przyszłości zastąpić Diernę. Znów mijają lata, potęga Imperium Rzymskiego coraz bardziej podupada, a Brytanii coraz mocniej zagrażają Saksonowie. - "Orły odleciały na zawsze. Białe Smoki podnoszą łby i pochłaniają ziemię...". Najwyższa Kapłanka Ana, sprowadza do Avalonu swoją ostatnią żyjącą córkę, Viviane, by ta odbyła odpowiednie dla jej pochodzenia szkolenie. Viviane okazuje się być pojętną i uzdolnioną uczennicą, czego zdaje się nie dostrzegać jej matka, długo każąc jej pozostawać w nowicjacie. Gdy wreszcie dziewczyna stanie się pełnoprawną kapłanką i odnajdzie szczęście, los doświadczy ją okrutnie, najpierw śmiercią ukochanego, a następnie śmiercią nowo narodzonej córeczki. Zrozpaczona, na wpół oszalała z bólu i smutku Viviane musi jeszcze pochować swoją matkę i zaopiekować się Morgause, swoją młodszą siostrą, która urodziła się odbierając życie Anie. Viviane przejmuje też spuściznę po swej matce i przyjmuje na swoje barki brzemię Najwyższej Kapłanki. Jak wielkie tego dowie się każdy, kto sięgnie po "Mgły Avalonu".

"Pani Avalonu" to trzecia, po "Mgłach Avalonu" i "Leśnym Domu", z książek cyklu avalońskiego autorstwa amerykańskiej pisarki fantasy Marion Zimmer Bradley. Powieść ta, będąca sequelem do "Leśnego Domu" oraz kolejnym z prequeli do "Mgieł Avalonu, podzielona została na trzy części: "Czarodziejka", "Najwyższa Kapłanka", "Córka Avalonu". Fabuła każdej osadzona jest w innych czasach, odpowiednio: 96-118 n.e., 285-293 n.e., 440-452 n.e.. Koniec ostatniej części wiąże się bezpośrednio z fabułą "Mgieł Avalonu" i wyjaśnia pewne kwestie w nich zawarte.
Jak zwykle u Bradley postaci kobiece są silne, dumne, wyraziste, zdają się rozumieć otaczający je świat lepiej niż mężczyźni i być bardziej dalekowzroczne niż oni. Z kolei główne postaci męskie są bardzo heroiczne, składają swoje życie w ofierze, wierząc, że ochronią Brytanię, a wraz z nią tajemnice strzeżone przez kapłanki ze Szklanej Wyspy. Równocześnie bohaterowie są bardzo ludzcy, targają nimi emocje, często stojące w sprzeczności z rolą, jaką przychodzi im odgrywać oraz z ich osobistymi pragnieniami. Ostatecznie jednak to obowiązek stawiają na pierwszym planie, wciąż podejmują walkę w nadziei, że ochronią swój lud, dawną wiedzę i pomogą zachować starą wiarę. "Pani Avalonu" jest bardziej mroczna niż "Leśny Dom". Widać w niej rozpaczliwą walkę kapłanek o zachowanie tożsamości, tradycji i wierzeń. Świat rzeczywisty i magiczny przenikają się, lecz to ten pierwszy z nich zaprząta uwagę każdej Najwyższej Kapłanki. Wizje, jakich doświadczają kapłanki wywołują niepokój, bywa, że i lekką gęsią skórkę, bo okazują się być czymś więcej niż halucynacjami wywołanymi ziołami, z jakimi czytelnik zetknął się w "Leśnym Dom". Związek głosicielek Bogini z magią i samą Boginią zdaje się sięgać trzewi ziemi. Spodobał mi się sposób w jaki pisarka w swoją opowieść wplotła legendę o Józefie z Arymatei i Świętym Graalu, a także reinkarnację. W powieści autorka często odwołuje się do przeszłości, wspominając lud, przybyły do Brytanii z Zatopionych Krain i do jego umiejętności, które w szczątkowej formie przetrwały wśród mieszkańców Avalonu. Fakt ten sprawia, że zainteresowanie czytelnika rodowodem kapłanek i druidów wzrasta, a ja ponownie żałuję, że nie wszystkie z książek cyklu avalońskiego zostały przełożone na język polski.

Po raz kolejny po lekturze "Pani Avalonu" mam mieszane odczucia co do tej książki. Z jednej strony powieść, jak to bywa w przypadku publikacji Bradley, jest mistrzowskim połączeniem romansu, historycznych akcentow, magicznych objawień i feministycznych przesłań, z drugiej - jest bardzo nierówna. Według mnie gdyby pominąć część drugą powieści, "Najwyższą Kapłankę", która jest nijaka, wręcz nudna i wydała mi się wciśnięta tu na siłę, a do tego nie zauważyłam, by wnosiła do fabuły coś istotnego, książka byłaby bardziej spójna i spotkałaby się z mojej strony z lepszym odbiorem. Każda z części to idealny materiał na bardzo dobre oddzielne powieści, połączone w jedną całość są co najwyżej przyzwoite. Za najlepszą uważam "Córkę Avalonu", która bezsprzecznie mnie porwała i przypomniała za co przed wieloma laty polubiłam MZB. Mimo braków i sporej dawki rozczarowania książkę uważam za wartą przeczytania, szczególnie przez tych, którzy pragną dowiedzieć się więcej na temat Avalonu, jego przeszłości i przyszłości.

"Słońce zaszło. Niebo na zachodzie poróżowiało, a mgły rozciągające się nad wodą przybrały barwę zimnego srebra. Tor ledwie było widać, jak gdyby (...) jakiś mag skrył wzgórze przed światem. (...) Inis Witrin, Szklana Wyspa. (...) Wrażenie było dziwnie zatrważające."

Na blogu: http://zapiskispodpoduszki.blogspot.com/2015/01/pani-avalonu-marion-zimmer-bradley.html

"Są miejsca, które stykają się jak fałdy na kocu. Jednym z nich jest to, które ludzie zowią Avalonem."

Vernemeton przestało istnieć. Po śmierci Eilan, przewodząca obecnie zgromadzeniu kapłanek, Caillean powraca na świętą górę Tor. Wraz z nią do Kraju Lata przybywa Gawen, syn Eilan, poczęty podczas święta Beltane, który dorasta tu kształcąc się na druida. Młodzieniec...

"Pani Avalonu" to kolejna książka z cyklu Marion Zimmer Bradley i Diany L. Paxson poświęconego kapłankom Avalonu. Nie jest to powieść, lecz zbiór opowiadań, których bohaterkami są kapłanki pełniące funkcję Pani Avalonu, Arcykapłanki kultu wielkiej bogini. Książka nie jest tak porażająco wybitna jak "Mgły Avalonu", "Leśny dom" i "Kapłanka Avalonu", lecz dla fanów serii i wszelkiej maści wiccan to nadal lektura obowiązkowa.

"Pani Avalonu" to kolejna książka z cyklu Marion Zimmer Bradley i Diany L. Paxson poświęconego kapłankom Avalonu. Nie jest to powieść, lecz zbiór opowiadań, których bohaterkami są kapłanki pełniące funkcję Pani Avalonu, Arcykapłanki kultu wielkiej bogini. Książka nie jest tak porażająco wybitna jak "Mgły Avalonu", "Leśny dom" i "Kapłanka Avalonu", lecz dla fanów serii i...

W lutym tego roku czytałam "Mgły Avalonu" Marion Zimmer Bradley i pomimo skłonności autorki do lekkiej egzaltacji i nieopanowanych słowotoków, byłam pod wrażeniem.
"Pani Avalonu" ma wszystkie wady "Mgieł" - drętwe miejscami dialogi, dłużąca się akcja. Niestety, nie ma ani jednej ich zalety. Podczas gdy "Mgły" w ciekawy sposób przedstawiały legendę arturiańską, kładąc nacisk na pierwiastek kobiecy tej historii, "Pani Avalonu" nie przedstawia nic. To te same wątki - wyspa, druidzi, kapłanki, konflikt z jednej strony z Rzymem, z drugiej z nową wiarą... ale kompletnie bez polotu, bez akcji, bez sensu. Czułam się, jakbym czytała... wstępniak? Kopię? Nieudaną próbę, zanim powstały "Mgły"?
Poddałam się mniej więcej w połowie.

W lutym tego roku czytałam "Mgły Avalonu" Marion Zimmer Bradley i pomimo skłonności autorki do lekkiej egzaltacji i nieopanowanych słowotoków, byłam pod wrażeniem.
"Pani Avalonu" ma wszystkie wady "Mgieł" - drętwe miejscami dialogi, dłużąca się akcja. Niestety, nie ma ani jednej ich zalety. Podczas gdy "Mgły" w ciekawy sposób przedstawiały legendę arturiańską, kładąc nacisk...

Słabsza niż pierwszy i drugi tom, ale może być.

Słabsza niż pierwszy i drugi tom, ale może być.

Niestety, wyraźnie słabsza niż poprzednie dwie części. Akcja nie klei się, wątki ciągnięte jakby na siłę. Szkoda, bo "Mgły Avalonu" niesamowicie mnie zachwyciły.

Niestety, wyraźnie słabsza niż poprzednie dwie części. Akcja nie klei się, wątki ciągnięte jakby na siłę. Szkoda, bo "Mgły Avalonu" niesamowicie mnie zachwyciły.

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam