Jem nie jest zwykłą nastolatką i nikt bardziej niż ona nie zdaje sobie z tego sprawy. Jest niezrozumiana i odpychana przez społeczeństwo. Lecz czy jej to przeszkadza? Oh... wręcz przeciwnie. Nikt nie lubi być sam, lecz lepsze to, niż numery. Daty śmierci, które Jem widzi w oczach każdej spotkanej osoby. Jak ma polubić kogoś, wiedząc że ta osoba niedługo zniknie z jej życia i znów zostanie sama? Bezpieczniej jest chodzić z opuszczoną głową. Lecz niektórych ludzi nie da się nie polubić... nie pokochać... obojętnie jaki ból przyniesie rozłąka z nimi.


Numery trafiły w moje ręce właściwie przypadkiem. Był to skromy i spontaniczny zakup mojej przyjaciółki, która nie mogła potem wyjść z podziwu dla tej książki. No cóż... nie miałam innego wyjścia (wierzcie mi, jej się nie da odmówić) jak przeczytać tę książkę. Nie liczyłam na nic wielkiego. Taka tam, miła lektura do łóżka. Może nawet będzie ciekawy wątek, a jak nie to przynajmniej szybko mnie uśpi. Bardziej nie mogłam się mylić. Zamiast spokojnie przespać noc zerwałam ją dla tej książki.


"Numery" nie tyle wciągają co intrygują czytelnika już od pierwszych stron. U mnie wcale nie było to pozytywne zainteresowanie. Książka wydawała mi się dziwna, a język taki... nieokrzesany. Jak może w taki brutalny sposób pisać o sprawach dla wielu ludzi wstydliwych, lub przynajmniej nie ostentacyjnie pokazywanych. Ta złość na autorkę i jej styl czytania pchała mnie do dalszego czytania by udowodnić sobie i zresztą innym, że ta książka to po prostu dno. I puf. Drugie pudło.


Z każdą kolejną stroną uświadamiałam sobie geniusz autorki. Jej styl pisania jest prosty, bezpośredni i niczego nie owija w bawełnę. Pomysł na książkę jest jednym z najbardziej genialnych z jakimi się spotkałam. Nie ma tu żadnych wampirów, wilkołaków, ani innych już dosyć oklepanych tematów. Pojawia się coś nowego, świeżego: dziewczyna, która widzi daty śmierci innych. Tak... tego jeszcze nie było.


Akcja powieście jest zamknięta w realnym świecicie i właściwie gdyby nie wątek paranormalny opowiadała by po prostu o 2 uciekających przed prawem i konsekwencjami małolatów. ah... ale wy zapewne nic jeszcze nie wiecie o Pająku? No cóż. Powiem tylko tyle iż uratował Jem. Jak i przed czym dowiecie się z książki, którą polecam z całego serca, które zresztą całe podbiła. Już nie mogę się doczekać przeczytania kolejnych części.


http://zzastronic.blogspot.com/2012/11/numery-czas-uciekac-rachel-ward.html

Jem nie jest zwykłą nastolatką i nikt bardziej niż ona nie zdaje sobie z tego sprawy. Jest niezrozumiana i odpychana przez społeczeństwo. Lecz czy jej to przeszkadza? Oh... wręcz przeciwnie. Nikt nie lubi być sam, lecz lepsze to, niż numery. Daty śmierci, które Jem widzi w oczach każdej spotkanej osoby. Jak ma polubić kogoś, wiedząc że ta osoba niedługo zniknie z jej życia...