W "Bez mojej zgody" Picoult stawia przed czytelnikiem wyzwanie rozwiązania problemu zawiłości między tym, co dobre w mniemaniu każdego człowieka z osobna, a tym, co właściwe w oczach ogółu. Autorka pokazuje rodzinę usiłującą pogodzić rozpaczliwe pragnienie ocalenia śmiertelnie chorej córki i zwracaniem uwagi na dwójkę pozostałych dzieci, które nie bez powodu czują się zepchnięte na dalszy plan, niewidzialne, zapomniane. Wreszcie także drogę do odnalezienia własnego "ja", odkrycia jaki jest nasz cel, jaki plan, dlaczego stąpamy po ziemi, dokąd zmierzamy. Picoult nie ucieka od problemów, jakie niesie za sobą trudny okres dorastania, podaje nam na tacy kompozycję ludzkich wad i słabości.

Nie na darmo odbiorcy zachwycają się tą powieścią. Wyrażenie "wyciskacz łez" w tym przypadku nie jest puste ani tandetne. Chylę głowę przed Jodi Picoult za to, że za pomocą słów potrafi poruszyć w czytelniku tę wrażliwą strunę, a przy tym nie podejmuje utartych schematów, a zaskakuje.

W "Bez mojej zgody" Picoult stawia przed czytelnikiem wyzwanie rozwiązania problemu zawiłości między tym, co dobre w mniemaniu każdego człowieka z osobna, a tym, co właściwe w oczach ogółu. Autorka pokazuje rodzinę usiłującą pogodzić rozpaczliwe pragnienie ocalenia śmiertelnie chorej córki i zwracaniem uwagi na dwójkę pozostałych dzieci, które nie bez powodu czują się...