Kolejna ważna opowieść uciekiniera z piekła realnego komunizmu, opisująca życie dziecka w obozie pracy. Autor trafił do północnokoreańskiego gułagu jako dziewięcioletni chłopiec, wnuk wroga ludu. Jedynym przestępstwem jego dziadka było to, że był repatriantem z Japonii. Więc został aresztowany, a jego cała rodzina internowana na 10 lat, w praktyce oznaczało to zamknięcie w obozie pracy Jodok; reżim północnokoreański bowiem praktykuje zamykanie w obozach całych rodzin wrogów ludu, łącznie z dziećmi. Obóz Jodok nie był najgorszy w systemie obozów tamtejszych, ale i tak opis jest straszny. Dla dorosłych wyniszczająca niewolnicza praca, a dla dzieci ogłupiająca szkoła z sadystycznymi nauczycielami, i ciężka praca popołudniami. A pracowały dzieci na polu, przy grzebaniu trupów, a nawet w kopalni, wiele z nich zmarło w wyniku wypadków przy pracy. No i głód, przed którym ratowano się zjadając żywcem salamandry czy łapiąc szczury. A gdy dzieci były starsze, musiały przymusowo uczestniczyć w egzekucjach więźniów, które wywierały na nich okropne wrażenie. I w tym piekle dorastało dziecko w ważnych latach formowania się osobowości… Jak autor sam pisze: „Nauczyłem się cierpienia i głodu, przemocy i zbrodni”. Najgorsze jest to, że ten reżim trwa do dzisiaj, i do dzisiaj praktykowane są jego bestialstwa.

Kolejna ważna opowieść uciekiniera z piekła realnego komunizmu, opisująca życie dziecka w obozie pracy. Autor trafił do północnokoreańskiego gułagu jako dziewięcioletni chłopiec, wnuk wroga ludu. Jedynym przestępstwem jego dziadka było to, że był repatriantem z Japonii. Więc został aresztowany, a jego cała rodzina internowana na 10 lat, w praktyce oznaczało to zamknięcie w...