„Kłamczucha” takich wrażeń jak „Szóstka klepka” już niestety we mnie nie wywołała, ale w dalszym ciągu świetnie mi się czyta Jeżycjadę. Aniela vel Frania to co prawda nie Cesia, ba, początkowo mnie wręcz drażniła swym przesadzonym egocentryzmem, ale to było chwilowe. Ze strony na stronę historia bezpretensjonalnej, bystrej i pomysłowej Anieli coraz bardziej mi się podobała. I chociaż dużo tu podobieństw do poprzedniego tomu (obawiam się, że może to być schemat, którym będzie podążać Musierowicz) to ja to w dalszym ciągu kupuję.

Mimo, że dużo ciekawiej było mi w rodzinie Żaków, to jednak Kowalikowie też mnie ujęli. Autorka po raz kolejny wyposaża postaci w ogromną inteligencję, świetnie, chwilami złośliwe i zjadliwe poczucie humoru, a jednocześnie jej bohaterowie są zwyczajnie ludzcy, z którymi można się w każdym momencie identyfikować. Wydaje mi się, że właśnie w tym naturalizmie i wiarygodności autorki tkwi siła jej powieści. A poza tym jest w nich spora dawka optymizmu i lekkości, które powodują, że czytanie okazuje się czystą przyjemnością.

Polecam. Bo jak się okazuje Musierowicz nie tylko trafia do nastoletniej młodzieży.

„Kłamczucha” takich wrażeń jak „Szóstka klepka” już niestety we mnie nie wywołała, ale w dalszym ciągu świetnie mi się czyta Jeżycjadę. Aniela vel Frania to co prawda nie Cesia, ba, początkowo mnie wręcz drażniła swym przesadzonym egocentryzmem, ale to było chwilowe. Ze strony na stronę historia bezpretensjonalnej, bystrej i pomysłowej Anieli coraz bardziej mi się podobała....