Ciężko ująć w słowa tragedię, jaka spotkała 14-letnią Meg Loughlin. Piekło zgotowane przez 37-letnią kobietę i grupę 12-letnich wyrostków jest po prostu nie do opisania. Wielkim przerażeniem napawa rzeczywistość przedstawionych wydarzeń – ta historia naprawdę miała miejsce w latach 50 ubiegłego wieku.

To właśnie fakty sprawiały, że po przekroczeniu magicznej połowy, bardzo długo nie mogłam przebrnąć przez resztę. Tortura za torturą coraz bardziej bałam się dowiedzieć jakiej to jeszcze bestialskości dopuściła się dorosła osoba z grają dzieci - w tym własnych - wokół. Nie wiem co było bardziej szokujące – socjopatia dorosłej kobiety czy brak hamulców i poczucia granic moralnych wśród 12-latków. Jak gdyby ktoś spuścił ze smyczy psy i nie przejmował się tym co robią.

„Dziewczyna z sąsiedztwa” jest makabrycznym obrazem ludzkiej podłości, nienawiści i bezsilności. Odwaga wraz z dumą głównej bohaterki wzbudzają podziw i gdzieś kiełkuje w nas ziarno nadziei na szczęśliwe zakończenie tego horroru, ale to za mało - zostajemy brutalnie jej pozbawieni wraz z nadejściem kolejnego świtu w życiu Meg. Wraz z kolejnym zejściem do schronu katów żądnych emocji. W pewnej chwili pomyślałam, że oni traktowali młodą dziewczynę jako odskocznię od nudy i monotonii, ot – zwykła letnia zabawa dla zabicia czasu. Szczególnie, kiedy najmłodsze z dzieci zasugerowało pocięcie biednej dziewczyny - to mnie tylko bardziej przeraziło.

Zabierając się za czytanie nie spodziewałam się, że książka wzbudzi we mnie tak silne emocje, odrazę do drugiego człowieka. Po raz kolejny zostajemy utwierdzeni w przekonaniu, że pozory bardzo mylą. Wydawałoby się, że Ruth z trójką dzieci stanowią szczęśliwą i sympatyczną rodzinę – a wystarczyło tak niewiele, by wyzwolić w nich to co najgorsze, najokrutniejsze. Nie chcę nawet przypuszczać co może skrywać mój sąsiad, albo minięty człowiek na ulicy. A może już zetknęłam się z człowiekiem, który głęboko w duszy nie jest tym, kim się wydaje?

Zło drzemie w każdym z nas – ale najbardziej istotną kwestię stanowi czy i w jakim stopniu potrafimy je kontrolować. Jednakże nigdy nie zrozumiem sensowności takiego okrucieństwa wobec drugiego człowieka - oraz tego jak można w ogóle dopuścić się takich czynów.

"Kiedyś wydawało mi się, że nasłuchując... usłyszę coś, dowiem się, zrozumiem, dlaczego mi to zrobiła... Wsłuchując się w to, jak chodzi po pokoju, czy jak siada w fotelu. Nigdy się nie dowiedziałam..."

Ciężko ująć w słowa tragedię, jaka spotkała 14-letnią Meg Loughlin. Piekło zgotowane przez 37-letnią kobietę i grupę 12-letnich wyrostków jest po prostu nie do opisania. Wielkim przerażeniem napawa rzeczywistość przedstawionych wydarzeń – ta historia naprawdę miała miejsce w latach 50 ubiegłego wieku.

To właśnie fakty sprawiały, że po przekroczeniu magicznej połowy,...