Smoki, elfy, krasnoludy, rycerze z mieczami, magia - czyli coś, czemu żaden fan literatury fantasy nie może się oprzeć.
Długo wahałam się przed rozpoczęciem lektury, myśląc, że to nie dla mnie. Przekonałam się jednak i nie żałuje.
Mogłoby się wydawać, że to dość oklepany pomysł na książkę. Główny bohater, mało inteligentny, mało umiejętny, zostaje wybrany przez smoka/magiczny miecz/najstraszniejszego czarodzieja stulecia (niepotrzebne skreślić), przez co staję się jedyną nadzieją na uratowanie świata przed erą zła, ewentualnie zagładą. W ramach rozwoju akcji robi się coraz bardziej inteligentny, coraz bardziej umiejętny, aż w końcu, gdy staje się dostatecznie inteligentny, umiejętny, toczy straszliwą walkę z Głównym-Złym.
To właśnie szkielet fabuły cyklu Dziedzictwo. Wydaje się on być wielokrotnie powielany, przez co nudny, jednakże podczas czytania absolutnie się tego nie zauważa. "Eragon" wciąga i nie pozwala zasnąć, nieustannie intryguje.
Fabuła, mimo że oparta na oklepanym pomyśle, potrafi zaskakiwać. Jest pełna intrygujących przygód i różnorodnych wątków. Jednym słowem, jest taka, jaka powinna być.
Akcja toczy się wartko, ale jest doskonale wyważona, dając czytelnikowi od czasu do czasu odpoczynek od nieustannej walki/ucieczki przed Złem.
Bohaterowie to chyba jedyna rzecz, na którą mogę ponarzekać.
Sam Eragon jest przedstawiony, jak większość protagonistów z tego typu książek - odważny, prawy, ciekawy świata, od dziecka marzący o czymś więcej, w żałobie po kimś bliskim, którego odebrało mu zło, z niskim poczuciem własnej wartości, z nieustającymi rozterkami na tle moralnym, zakochany (najczęściej w najbardziej nieodpowiedniej dla niego pannie). To właśnie cały Eragon. Z tego opisu mogłoby wynikać, że jest to nudna i sztampowa postać, ale wcale tak nie jest. Czytając, czujemy do niego sympatię i zżywamy się z nim. To tak, jak najlepszym przyjacielem - lubimy go, bez względu na to, jak bardzo wnerwiający nie jest.
Ważną postacią, o której należy wspomnieć jest smoczyca Eragona, Saphira. Tutaj autor się postarał. Postać ciekawa, barwna, odważna, zdecydowana, pewna tego, czego chce, pozbawiona rozterek moralnych, jak i uczuciowych. Stała się moją ulubioną postacią.
Co do reszty bohaterów, to są oni jednakowi. Różnią się oni od siebie co najwyżej jedną cechą. Przez co są strasznie nudni. Autor chcąc zaoszczędzić "czas antenowy" na akcję, uczynił bohaterów bardzo skrytymi, WSZYSCY "nie chętnie dzielą się swoją przeszłością". Należy jednak wspomnieć o jednym chwalebnym wyjątku. Jedynie Angela wyróżniała się swoją osobowością, przez co miło ją wspominam.
najgorsze zastrzeżenia mam jednak do postaci negatywnych. Postaci pozytywne przynajmniej miały jakiś charakter, mimo że nudny. Za to "ci źli" są go absolutnie pozbawieni. Są tylko źli i nikczemni. Nic więcej. Rozumiem, że nie można rozwodzić się nad charakterem każdego żołnierza armii zła, ale można pokazać motywy i przyczyny postępowania dowódców.
Książka jest już klasykiem. W moim odczuciu to rewelacja i polecam ją każdemu. Jak kiepsko ta recenzja nie brzmi, jest to opis tylko złych stron, które są kroplą goryczy w syropie. proszę brać ją pod uwagę, ale nie sugerować się moją opinią. gdyż książka naprawdę jest warta poświęconego czasu.

Smoki, elfy, krasnoludy, rycerze z mieczami, magia - czyli coś, czemu żaden fan literatury fantasy nie może się oprzeć.
Długo wahałam się przed rozpoczęciem lektury, myśląc, że to nie dla mnie. Przekonałam się jednak i nie żałuje.
Mogłoby się wydawać, że to dość oklepany pomysł na książkę. Główny bohater, mało inteligentny, mało umiejętny, zostaje wybrany przez...