Jeśli ktoś miał do czynienia z osobą chorą na depresję, to wie, że ta książka nie zawiera ani grama przesady. Wręcz przeciwnie, uzmysławia, że w zachowaniu osoby chorej nie ma ani grama przesady, mimo, iż zachowanie to jest niejednokrotnie wręcz trudne do pojęcia.
Polecam każdemu, kto chce zrozumieć osoby chore, uświadomić sobie powagę tego schorzenia.

Jeśli ktoś miał do czynienia z osobą chorą na depresję, to wie, że ta książka nie zawiera ani grama przesady. Wręcz przeciwnie, uzmysławia, że w zachowaniu osoby chorej nie ma ani grama przesady, mimo, iż zachowanie to jest niejednokrotnie wręcz trudne do pojęcia.
Polecam każdemu, kto chce zrozumieć osoby chore, uświadomić sobie powagę tego schorzenia.

Bardzo skrótowo, czym jest depresja. Ale nie jako studium przypadku, raczej subiektywny obraz przedstawiony przez autora. I to w sposób przesadzony, udramatyzowany... Nie ulega wątpliwości, że depresja to choroba dostarczająca cierpienia, odbierająca chęć do życia. Jednak tutaj ukazano ją tak tragicznie, wręcz nachalnie domagając się współczucia, że chyb osiągnięto efekt przeciwny do zamierzonego: momentami osoba w depresji jawi się tu jako użalający się nad soba nierób, nie przejmujący się nikim i niczym po za sobą samym. A przecierz chyba tak nie jest???

Bardzo skrótowo, czym jest depresja. Ale nie jako studium przypadku, raczej subiektywny obraz przedstawiony przez autora. I to w sposób przesadzony, udramatyzowany... Nie ulega wątpliwości, że depresja to choroba dostarczająca cierpienia, odbierająca chęć do życia. Jednak tutaj ukazano ją tak tragicznie, wręcz nachalnie domagając się współczucia, że chyb osiągnięto efekt...

Kto przeżył prawdziwą kliniczną depresję endogenną po lekturze będzie wiedział na pewno, że nikt dotąd nie opisał tak realistycznie piekła tej choroby. Bez przesady. Śmiertelność (samobójcza) wynosi 20%. Artur Marino zadeklarował słusznie trzeba przeżyć by zrozumieć, ale sam starał się na ile to możliwe przybliżyć stan duch osoby dotkniętej tą straszną chorobą. Ja przeżyłem ale na antydepresantach funkcjonuję już ponad 30 lat. W ciężkiej postaci depresji wybrałbym raka. Dadzą morfinę i zawsze jakaś ulga, w depresji ulgi nie ma nawet minuty a czas wlecze się koszmarnie. To nie chandra, dół czy żałoba. to naprawdę PIEKŁO !!!!

Kto przeżył prawdziwą kliniczną depresję endogenną po lekturze będzie wiedział na pewno, że nikt dotąd nie opisał tak realistycznie piekła tej choroby. Bez przesady. Śmiertelność (samobójcza) wynosi 20%. Artur Marino zadeklarował słusznie trzeba przeżyć by zrozumieć, ale sam starał się na ile to możliwe przybliżyć stan duch osoby dotkniętej tą straszną chorobą. Ja przeżyłem...

Bardzo dobra, krótka, acz treściwa książka, zahaczająca o fakty naukowe, różniąca się jednak od nich typowo emocjonalnym podejściem, wrażeniami autora, jego osobistymi doświadczeniami. Warto dla samego choćby uświadomienia ją przeczytać, a tym, którzy w temat depresji są, że tak to ujmę, bardziej "wtajemniczeni", być może pozwoli nazwać pewne stany, zdefiniować, zrozumieć dotychczas nieokreślone uczucia, zjawiska. Polecam.

Bardzo dobra, krótka, acz treściwa książka, zahaczająca o fakty naukowe, różniąca się jednak od nich typowo emocjonalnym podejściem, wrażeniami autora, jego osobistymi doświadczeniami. Warto dla samego choćby uświadomienia ją przeczytać, a tym, którzy w temat depresji są, że tak to ujmę, bardziej "wtajemniczeni", być może pozwoli nazwać pewne stany, zdefiniować, zrozumieć...

Każdy powinien to przeczytać. Obowiązkowa lektura. Pomaga wiele zrozumieć
.

Każdy powinien to przeczytać. Obowiązkowa lektura. Pomaga wiele zrozumieć
.

Krótko ale prawdziwie. O depresji bez poradnikowych komunałów, prosto i od siebie. Aby poznać naturę depresji i zrozumieć, że to stan, w którym reszta świata ledwie istnieje.

Krótko ale prawdziwie. O depresji bez poradnikowych komunałów, prosto i od siebie. Aby poznać naturę depresji i zrozumieć, że to stan, w którym reszta świata ledwie istnieje.

Przypadkowo trafiłem tutaj na tę książkę i przypomniałem sobie, że przecież czytałem ją będąc wesołym rozpustnym studentem. Pamiętam, że postawiła mi włosy na karku lepiej niż niejedna udana powieść grozy.

Przypadkowo trafiłem tutaj na tę książkę i przypomniałem sobie, że przecież czytałem ją będąc wesołym rozpustnym studentem. Pamiętam, że postawiła mi włosy na karku lepiej niż niejedna udana powieść grozy.