Sam pomysł na książkę jak i fabuła wydają się już jakby nieco Tolkienowskie, te wszystkie smoki, zniewolona kraina, Elfy (a właściwie Pół-Elf), magowie, te całe wojny i mapa przedstawiająca cały Świat Wynurzony. Ktoś kto od początku jest zniechęcony do fantastyki na pewno już trzasnąłby tą książką na półkę, ale ja, jako zaciekła fanka byłam zadowolona. Z początku książka wydała mi się trochę dziwna: dziewczynka biegająca po "wieży" z drewnianym mieczem i bandą swoich "kumpli". Dopiero gdy uświadomiłam sobie, że ma czternaście lat (więc jest moją rówieśniczką), zaczęłam na nią inaczej patrzeć. Nihal sama w sobie była niekiedy mocno irytująca, ale możemy to chyba jej wybaczyć, gorzej, gdyby własnie nie taka miała być - jednak ona, jako ostatnia z rasy miała wiele wątpliwości, chciała zgładzić Tyrana za śmierć swoich najbliższych, przepełniona bólem, nienawiścią i niechęcią do siebie samej, a także wielką determinacją - może to dziwne, na serio zadziałała moja empatia. Wspaniałym bohaterem okazał się Sennar, ciekawie wykreowany, pewny siebie.
Opisy walk... z pewnością w innych książkach miałam większą frajdę je czytając, wyobrażając sobie super ciekawe taktyki, jak np. w "Zwiadowcach", te tutaj były dość chaotyczne i proste: wojska stoją na linii albo wyskakują z zaskoczenia i sieka, walka, krew bryzga gdzie chce a Jeźdźcy Smoka są tacy przebiegli, że każdego podpalają. Mimo tego wszystkiego nie będę za bardzo krzyczeć na te walki, bo i tak dało się je przetrwać, a także było w nich czasami wiele emocji.
Na sam koniec zostawiłam sobie najtrudniejsze, mianowicie wątek miłosny. Nihal zakochała się w pewnym Jeźdźcu Smoka. Boże, Boże, Boże, już później około szesnastolatka zabujana w facecie, który chodzi z inną, o wiele od niej starszą kobietą. To była kompletna klapa, a czytając rozpaczania Nihal poczułam się, jakby ktoś przypadkiem podmienił mi książkę na "Księżyc w nowiu" (druga część sagi "Zmierzch")

Całą recenzję znajdziesz na:
http://biblioteczka-moli-ksiazkowych.blogspot.com/2013/02/licia-troisi-nihal-z-krainy-wiatru.html

Sam pomysł na książkę jak i fabuła wydają się już jakby nieco Tolkienowskie, te wszystkie smoki, zniewolona kraina, Elfy (a właściwie Pół-Elf), magowie, te całe wojny i mapa przedstawiająca cały Świat Wynurzony. Ktoś kto od początku jest zniechęcony do fantastyki na pewno już trzasnąłby tą książką na półkę, ale ja, jako zaciekła fanka byłam zadowolona. Z początku książka...