Recenzja ukazała się na www.kreatywna-alternatywa.blogspot.com


Na temat sagi o Gutowie już trochę słyszałam. Swego czasu było o niej bardzo głośno i wszyscy znajomi, którzy byli już po lekturze, a znali moje upodobania jednogłośnie twierdzili, że książka nie jest dla mnie, chociaż im samym przypadła do gustu. Nie zrażona ich opinią szłam w zaparte, że muszę sama się przekonać czy tak rzeczywiście jest… zaczęłam, więc czytać i co prawda nie mogę powiedzieć, że jestem zawiedziona książką czy mocno rozczarowana. Nic z tych rzeczy! Niemniej jednak, nie mogę również przyznać, że jej treść mnie porwała, zaintrygowała czy oczarowała. „Cukiernia pod Amorem”, jak dla mnie, jest taka… taka… przeciętna. Tak, przeciętna - to dobre słowo.

Od pewnego czasu wychodzę z założenia, że może jednak nie powinnam była się zajmować takimi typowymi obyczajówkami? Mam jakieś dziwne wrażenie, że swoim brakiem sympatii do takiego typu literatury, zniechęcam Was do danej książki, a to w ostateczności może prowadzić do tego, że pomni moich słów nie sięgniecie do niej… i kto wie, być może stracicie szansę na odnalezienie w niej swojej „perełki”? Z drugiej jednak strony, nie mogę przecież Was okłamać mówiąc, że książka jest super, kiedy dla mnie wcale tak nie jest. No, ale stop! Bo mam słowotok, szkoda tylko, że nie na temat!

Od czego zaczniemy? Od akcji! Tak, dzisiaj właśnie od tego. Ponieważ opis troszeczkę zdradził Wam na temat fabuły, to ja, jak zwykle zresztą, zajmę się stroną czysto techniczną. Poszczególne rozdziały „Cukierni pod Amorami” podzielone są na dobrą sprawę na dwa okresy czasowe: rok 1995 oraz końcówkę XIX wieku. Co prawda jest jeszcze mały odnośnik do bliższej przeszłości, roku 2009, ale naprawdę na tak obszerną lekturę jest to bardzo znikoma ilość. Jak na moje oko, chociaż oczywiście zamysł połączenia tych wszystkich stref jest bardzo logiczny i ułożony w jedną, spójną całość, to spokojnie samo obsadzenie akcji pod koniec XIX wieku spokojnie by się obroniło. Czytając poszczególne rozdziały odnoszące się do roku 1995 miałam ogromną ochotę na przerzucenia tych kartek i ponownie poznawanie tajemnic z sprzed ponad 200 lat! Moje zamiłowanie do tamtych czasów jak zwykle wzięło górę! Ale mówiąc jeszcze o akcji, trzeba oddać, że książka pełna jest intryg, zdrad i dynamicznych zwrotów akcji. Jednak to jeszcze nie to, czego ja szukam.

Sprawa z bohaterami, których jest bardzo dużo, przedstawia się następująco – na dobrą sprawę nie wiadomo, kto jest na pierwszym planie! Każda wykreowana przez autorkę postać ma swoje „pięć minut”, każda wnosi coś do danej historii i każda odgrywa równie ważną rolę. Jeśli chodzi o repertuar osób, to również i tutaj mamy pełen wachlarz temperamentów. Jedni są dobrzy, drudzy źli; jedni kochają, drudzy nienawidzą; jedni chcą miłości, inni majątku – każdy powinien znaleźć swojego „pupilka” i „kozła ofiarnego”. Ja również takich znalazłam! Moją ulubienicą została Zuzanna Blatko – miejscowa „wiedźma”, z kolei najbardziej irytowała mnie Adrianna z Bysławskich – co ja się na nią nafukałam to moje! Dobrym rozwiązaniem, zastosowanym przez autorkę, było umieszczenie na końcu powieści indeksu imion oraz drzew genealogicznych. Przy takiej ilości bohaterów miałam mały mętlik w głowie i już czasem gubiłam się kto z kim i dlaczego, na szczęście wtedy zawsze mogłam zajrzeć na ostatnią stronę i wszystko sprawdzić.

No i został nam jeszcze język – prosty, łatwy w odbiorze i klarowny. Jedyne, do czego mogę się przyczepić to wtrącanie rozmów w różnych językach – francuski, rosyjski, angielski. Co prawda nie były to jakieś wybitnie trudne dialogi i z pewnością miały bardziej uartystycznić i urealnić powieść, niemniej jednak ja nie jestem zwolenniczką takich technik.

Reasumując, „Cukiernia pod Amorami”, nie jest złą książką. Z pewnością niektórzy zakochają się w losach mieszkańców Gutowa i ich licznych tajemnicach. Dla mnie jednak w powieści czegoś zabrakło. Nie czuję się rozczarowana lekturą, ale również nie czuję się w pełni zadowolona. Myślę, że 7 powinna być oceną idealną! Mam jednak nadzieję, że kolejne części sagi bardziej mnie zaciekawią.

Recenzja ukazała się na www.kreatywna-alternatywa.blogspot.com


Na temat sagi o Gutowie już trochę słyszałam. Swego czasu było o niej bardzo głośno i wszyscy znajomi, którzy byli już po lekturze, a znali moje upodobania jednogłośnie twierdzili, że książka nie jest dla mnie, chociaż im samym przypadła do gustu. Nie zrażona ich opinią szłam w zaparte, że muszę sama się...