Czytając ,,Heban" miałam wrażenie, że cały świat dojrzewa wraz ze mną. Przypomniały mi się wszystkie książki o Afryce, jakie kiedykolwiek czytałam: a były to XIX-wieczne powieści podróżnicze dla młodzieży. Byli biali podróżnicy odkrywający serce Czarnego Lądu, był Stanley, byli myśliwi polujący na drogocenne zwierzęta a gdzieś w tle ludność rdzenna, niezwykłe, pół - ludzkie istoty o bardzo dziwnych, czasem groźnych zwyczajach. Z takim, wyniesionym z dzieciństwa pojęciem o Afryce zaczęłam czytać Kapuścińskiego i okazało się, że nie tylko ja dorosłam, ale i Afryka nieźle posunęła się w latach od tego XIX wieku. Zobaczyłam jak kształtują się tam państwa, rządy. Jak wiele obyczajów zachowało się takich samych, ale teraz przeprowadzane są z karabinami w ręku. Wreszcie jak dobrze Kapuściński wsiąkł w lokalną społeczność - jako rasowy antropolog nie ocenia, tylko stara się zrozumieć. To największa różnica między tymi dawnymi, dziecięcymi książkami. Tam na pierwszym planie były przygody białych bohaterów. Tutaj na przód wysuwa się Afryka i jej mieszkańcy, a autor wydaje się wręcz pyłem, bezwolnym, oddanym w ręce upałów, błędnych drug i rebelii.

Czytając ,,Heban" miałam wrażenie, że cały świat dojrzewa wraz ze mną. Przypomniały mi się wszystkie książki o Afryce, jakie kiedykolwiek czytałam: a były to XIX-wieczne powieści podróżnicze dla młodzieży. Byli biali podróżnicy odkrywający serce Czarnego Lądu, był Stanley, byli myśliwi polujący na drogocenne zwierzęta a gdzieś w tle ludność rdzenna, niezwykłe, pół - ludzkie...