Druga część opowieści o przełomowych odkryciach w chirurgii przełomu XIX i XX wieku jest równie interesująca co "Stulecie chirurgów". Zasadniczo można powiedzieć o tych dwóch książkach quasi wspomnieniowych to samo. Zostały napisane z entuzjazmem szczerego pasjonata, co jest niewątpliwe ich największą zaletą. Autor miał ogromną wiedzę w dziedzinie medycyny i również historii tej dziedziny i potrafił pisać o niej w przejrzysty i przystępny sposób, nie sprawiający problemów ze zrozumieniem czytelnikowi nie zajmującemu się zawodową tą dziedziną. Wielką przyjemność sprawiły mi opisy operacji, które czytało się z zapartym tchem. Godna pochwały jest też szczerość Hartmanna, który ostro krytykował złe strony środowiska lekarzy oraz uchybienia, których się dopuszczali – mam tu na myśli próżność, pychę i nieumiejętność przyznania się do błędu, które znacznie opóźniły postęp.

Hartmann to zdolny gawędziarz, którego opowieści wciągają, ale jego warsztat pisarski pozostawia sporo do życzenia. Portrety psychologiczne bohaterów są dalekie od doskonałości. Brak w nich naturalności, przypominają kukiełki, które jedynie imitują zachowania żywych ludzi, nie można nie dostrzec w nich martwoty. Autorowi zdarza się również popadać w ckliwość i przesadny entuzjazm. Jednak tych kilka wad usuwa się w cień przed zaletami, które czynią "Stulecie chirurgów" i "Triumf chirurgów" utworami dostarczającymi rozrywki i wciągającymi a przy tym poszerzającymi horyzonty.

Druga część opowieści o przełomowych odkryciach w chirurgii przełomu XIX i XX wieku jest równie interesująca co "Stulecie chirurgów". Zasadniczo można powiedzieć o tych dwóch książkach quasi wspomnieniowych to samo. Zostały napisane z entuzjazmem szczerego pasjonata, co jest niewątpliwe ich największą zaletą. Autor miał ogromną wiedzę w dziedzinie medycyny i również...