Powieść ta nie jest wcale kontynuacją dwu poprzednich książek i nie należy jej tak traktować, jeśli nie chcemy przeżyć bolesnego rozczarowania. Wprawdzie znane nam postacie czterech muszkieterów często pojawiają się w powieści, nie grają już jednak głównych ról. Ba, nawet tytułowy wicehrabia Raul de Bragelonne jest w niej postacią epizodyczną!
Po w miarę dynamicznym fragmencie, opowiadającym o restauracji Karola II Stuarta, przy sporej pomocy dwójki z naszych bohaterów, akcja przenosi się na dwór Ludwika XIV i to on – ten dwór - właściwie jest głównym bohaterem tej książki. Akcja już nie ma charakteru przygodowego, koncentruje się na dworskich intrygach, grze ambicji i romansach, ale już inni bohaterowie grają w nich pierwsze skrzypce. Jest zupełnie inna od poprzednich części, statyczna, bardziej wyrachowana, mniej w niej miejsca na bohaterstwo, więcej na spryt.
A jednak i ona pod koniec nabiera tempa, gdy dochodzi do znanego (fikcyjnego!) epizodu, zwanego „Człowiek w żelaznej masce” i jego konsekwencji.
Zakończenie wzrusza do głębi i wyciska łzy. Powieść jest znakomitym uwieńczeniem całej trylogii. Jak w życiu, mamy tu awanturniczą młodość, stateczny wiek męski, starość, skoncentrowaną bardziej na młodszym pokoleniu niż na sobie, w końcu śmierć. Inna, ale mimo to piękna. Jak nigdzie, udziela się czytelnikowi upływ lat.

Powieść ta nie jest wcale kontynuacją dwu poprzednich książek i nie należy jej tak traktować, jeśli nie chcemy przeżyć bolesnego rozczarowania. Wprawdzie znane nam postacie czterech muszkieterów często pojawiają się w powieści, nie grają już jednak głównych ról. Ba, nawet tytułowy wicehrabia Raul de Bragelonne jest w niej postacią epizodyczną!
Po w miarę dynamicznym...