Długo, ach długo walczyłem z tą książką. Niestety nie tylko ze względu na jej duże rozmiary, no bo powieść składająca się z trzech tomów to raczej nie jest rozrywka na dwa wieczory. Stwierdzam to z żalem ale działo się tak głownie dlatego, że momentami cała fabuła odpychała mnie, zamiast zachęcać do przeczytania. Zdziwił mnie taki stan rzeczy bo przecież ta powieść to zakończenie wspaniałej historii o muszkieterach...

Na początek sam tytuł. Nie wiem dlaczego brzmi : Wicehrabia de Bragelonne, skoro rzeczony wicehrabia jest postacią ledwie zauważalną w tej powieści ? Zanim zacząłem czytać tą książkę myślałem że może tytułowy młodzieniec niejako "zastąpi" D'artagnana w roli głównego bohatera trylogii ale gdzie tam. Młody Raul pojawia się w całej historii od czasu do czasu a nawet jak się już w końcu pojawi to akcja nawet nie przyspiesza za bardzo.

Moim zdaniem, tytuł równie dobrze mógłby brzmieć : Ludwik XIV, bo prawde mówiąc to "Króla Słońce" jest w tej historii najwięcej. Nie jest to dobre zjawisko bo czytanie o tych wszystkich perypetiach miłosno - uczuciowych francuskiego króla było dla mnie udręką. W ogóle to zastanawiam się dlaczego Dumas tak się uczepił tej arystokracji i w całej książce wałkowane są losy Ludwika XIV i jego otoczenia ? Podobna rzecz bardzo nie podobała mi się w "Kawalerze de Sainte-Hermine" tyle że wtedy były to losy Napoleona Bonaparte. To zaskakujące, biorąc pod uwagę fakt iż w dwóch poprzednich częściach trylogii, na pierwszym planie były losy zwykłych wojaków takich jak Atos czy Portos i to było zdecydowanie lepsze wyjście.

No właśnie, nasi dzielni muszkieterowie. Z jednej strony nie dziwie się że zwyczajnie jest ich w tej książce mniej. Dumas chciał chyba ukazać że czas nikogo nie oszczędza i że nawet dzielna czwórka powoli się starzeje. Już nie ma tej brawury co kiedyś i może nawet dobrze bo dzięki temu cała ta historia jest bardziej realistyczna. Szkoda tylko że na to miejsce tak na prawdę w tej historii nikt się nie pojawił bo ciężko mówić w tym kontekście o Raulu de Bragelonne który pojawia się niezbyt często na kartkach powieści. Tego najbardziej mi brakowało. Takich przygód jakie można było przeżywać w "Trzech Muszkieterach" czy "W dwadzieścia lat później" Trudno odnieść wrażenie że "Wicehrabia ..." to bardziej powieść o arystokracji niż ta z gatunku "płaszcza i szpady"

Pożegnanie z bohaterami również mogłoby być nieco lepsze. O ile odejście z tego świata Atosa na serio mnie poruszyło, o tyle podróż D' artagnana do krainy bez wojen była troche bez wyrazu. Myślałem że przynajmniej zakończenie tej książki będzie dużo lepsze ale na tym również troche się zawiodłem.

Bardzo chciałbym napisać o tej książce że jest genialna, tak jak poprzednie ale niestety nie mogę. Spodziewałem się nie tyle nawet czegoś więcej co po prostu czegoś zupełnie innego. Miałem nadzieje że moi ukochani muszkieterowie zakończą swoje dzieje w blasku chwały a tymczasem Oni odchodzą jakoś tak po prostu... tak bez szczególnych efektów. Kompletnie mi to jakoś do Nich nie pasuje. Gdyby to nie było dzieło Aleksandra Dumasa wieńczące dzieje D' artagnana, Atosa, Portosa i Aramisa to czuje że mógłbym tą książkę zwyczajnie odłożyć na półkę nie przeczytawszy nawet jednego tomu. Czułem jednak że po prostu musze ją przeczytać aby zakończyć tym swoją własną "przygodę" z muszkieterami. Mimo mojej niezbyt pohlebnej oceny, żałuje że ta wspaniała historia o czterech muszkieterach dobiegła już końca. Nic już nie będzie takie samo ...

Długo, ach długo walczyłem z tą książką. Niestety nie tylko ze względu na jej duże rozmiary, no bo powieść składająca się z trzech tomów to raczej nie jest rozrywka na dwa wieczory. Stwierdzam to z żalem ale działo się tak głownie dlatego, że momentami cała fabuła odpychała mnie, zamiast zachęcać do przeczytania. Zdziwił mnie taki stan rzeczy bo przecież ta powieść to...