Geniusz Agathy Christie chyba nigdy nie przestanie mnie zaskakiwać. Teoretycznie: każdy czytający, przez całą książkę będzie sobie kogoś upatrywał, całkiem niewinnego, i będzie pewien, że to ta osoba jest zabójcą, ona jest podejrzana. Bo przecież wszystko składa siew logiczną całość- ha mamy Cię Christie, tym razem poszło łatwo. I wydaje nam się że jesteśmy genialni, że już na początku zgadliśmy, reszta książki będzie tylko formalnością, zwykłym potwierdzeniem naszych racji. Otóż tak nie jest. Do samego końca, praktycznie go ostatniego zdania przedostatniego rozdziału nasze domysły są błędne. Może jeszcze tego nie wiemy, ale byliśmy w wielkim błędzie. Nic się nie zgadza, nie jesteśmy dobrymi detektywami, ba nie powinniśmy nimi w ogóle być. Zgrabne i logiczne tłumaczenie detektywa Poirot dopiero w ostatnim rozdziale ukazuje nam prawdziwego zabójcę, i musicie przyznać. Nie dowierzacie w to. Jak mogliście tego nie zauważyć, tak, teraz to wszystko się pięknie układa...
I to jest właśnie genialne!
Christie, znowu Ci się udało!

Geniusz Agathy Christie chyba nigdy nie przestanie mnie zaskakiwać. Teoretycznie: każdy czytający, przez całą książkę będzie sobie kogoś upatrywał, całkiem niewinnego, i będzie pewien, że to ta osoba jest zabójcą, ona jest podejrzana. Bo przecież wszystko składa siew logiczną całość- ha mamy Cię Christie, tym razem poszło łatwo. I wydaje nam się że jesteśmy genialni, że już...