Parę lat temu miałam taki okres, kiedy wręcz wciągałam kryminały Agathy Christie jeden po drugim i przestać nie mogłam... W sumie mogłam, ale jak tu się powstrzymać, kiedy na bibliotecznej półce w swoim rodzinnym mieście nareszcie dostrzegasz tę powieść, na którą polowałaś od dawna, ale jakiś mało uprzejmy użytkownik biblioteki wrocławskiej przetrzymywał ichni egzemplarz od co najmniej kilku miesięcy. Zależało mi, bo miałam w planach obejrzenie adaptacji filmowej, co faktycznie potem zrobiłam, ale nie wyprzedzajmy faktów. Tak czy siak – dorwałam, przeczytałam i… nie było zaskoczenia. Znaczy się było o tyle, że jak zwykle nie udało mi się wcześniej domyślić, kto zabił, bo w tej kwestii pani Christie zdaje się nigdy nie dawać ciała. Ale mimo pomysłowości całej intrygi nie wciągnęłam się w nią tak mocno, jak to przy niektórych innych powieściach tej autorki bywało. Nie zmienia to oczywiście faktu, że wielu innych twórców kryminałów mogłoby uczyć się od niej trzymania solidnego i równego poziomu kolejnych swoich książek.

[Fragment większego tekstu oryginalnie opublikowanego tutaj: http://ostatniazzielonych.pl/2013/11/23/dzienniczek-bardzo-pop-7/]

Parę lat temu miałam taki okres, kiedy wręcz wciągałam kryminały Agathy Christie jeden po drugim i przestać nie mogłam... W sumie mogłam, ale jak tu się powstrzymać, kiedy na bibliotecznej półce w swoim rodzinnym mieście nareszcie dostrzegasz tę powieść, na którą polowałaś od dawna, ale jakiś mało uprzejmy użytkownik biblioteki wrocławskiej przetrzymywał ichni egzemplarz od...