Po drugi tom serii sięgnęłam niemal natychmiast po tym, jak go zamówiłam po przeczytaniu pierwszego. I połknęłam go w dwa dni, aż sama się zdziwiłam, bo od baaardzo dawna mi się nie zdarza, by coś tak szybko przeczytać.
W tym tomie poznajemy oczywiście dalszą historię kapitana Laurence'a i smoka Temeraire'a.
Książkę czyta się lekko i szybko, tak jak poprzedniczkę. Jest dużo więcej określeń marynarskich, bo większość fabuły toczy się na morzu. I o ile w pierwszym tomie nie było to problemem, to tym razem chwilami naprawdę nie miałam pojęcia, co oznaczają poszczególne słowa. Dla fabuły nie ma to żadnego znaczenia, ale jednak lekko irytuje. Przydałyby się jakieś przypisy tłumaczące, co jest czym. Można się domyślać, jak choćby w przypadku nazwy łodzi chińskiej, że chodzi o łódź a nie jakiś rodzaj np. azjatyckich prostytutek, ale o wiele łatwiej by było, gdyby dodano jakąś informację. Może to też trochę wina tłumacza, bo raczej nikt nie uznałby za błąd czy nieścisłość, dopisać w zdaniu, gdy coś pojawia się po raz pierwszy, o co chodzi.
Takie drobne niedogodności nie zmniejszają jednak przyjemności z czytania. Połykałam strona za stroną, pierwszego dnia aż się zdziwiłam, bo nie zwracałam na to uwagi, patrzę, a tu już sto stron. To jest dla mnie ewidentny sygnał, że książka wciąga, jest ciekawa i warta uwagi.
Postacie kreowane się w odpowiedni sposób – powiedziane jest tyle, ile trzeba, opisane bez nadmiaru i zatrzymywania akcji. A jednak w trakcie czytania miałam to cudowne, choć rzadkie, wrażenie, że oglądam telewizję. Obrazy same stają przed oczami, z każdym kolejnym zdaniem. A tak coś napisać trzeba umieć. I za to wielki plus i to dzięki temu sięgnę po kolejne tomy.
To, co nie zostało dość dopracowane, to kwestia chińskiego spisku – po łebkach, zakończone tak, żeby przypadkiem nie można było pociągnąć tematu, bez większej głębi. Nawet nie do końca zrozumiałam, po co to wszystko było i kto był z kim. Za to minus – poświęcono więcej uwagi smokom, co ja bardzo cenię, ale naprawdę kosztem logicznych podstaw reszty fabuły, a to już nie wypada dobrze.
Nie bardzo związek z resztą ma też sam tytuł tomu – "Nefrytowy tron". Słowo nefrytowy pada w książce, z tego, co pamiętam, RAZ. I to w związku ze smokami. Walka o tron chiński, jako jedyny, z którym można tytułowy tron powiązać, wiąże się z tym całym spiskiem, o którym wspomniałam wyżej, czyli – opisane niedbale, po łebkach, zero prawdziwej w tym intrygi.
Mimo wszystko moja miłość do smoków i sympatia do Laurence'a przetrwała i błędy, które zauważyłam, w żadnym stopniu nie odciągnęły mnie od chęci nabycia i zapoznania się z kolejnymi tomami. Pomysł na serię pozostaje dość oryginalny, a skoro czyta się to w zawrotnym tempie, nie widzę powodu, przez który miałabym przestać. Pałam sympatią do serii, autorki, bohaterów, a czego tu więcej chcieć? Nie każda lektura musi być jakimś wybitnym dziełem literackim o ciężkiej do pojęcia głębi. Jak ktoś tylko takowej szuka, resztę uważa za ostatnie dno, to niech w ogóle po serię "Temeraire" nie sięga, bo potem napisze w opinii jakieś bzdety o niewiedzy autorki oraz głupich czytelnikach.

Po drugi tom serii sięgnęłam niemal natychmiast po tym, jak go zamówiłam po przeczytaniu pierwszego. I połknęłam go w dwa dni, aż sama się zdziwiłam, bo od baaardzo dawna mi się nie zdarza, by coś tak szybko przeczytać.
W tym tomie poznajemy oczywiście dalszą historię kapitana Laurence'a i smoka Temeraire'a.
Książkę czyta się lekko i szybko, tak jak poprzedniczkę. Jest...